είδωλα ζωντανά

για εσάς, είδωλα του θεού, στη γη πεσμένα,

ντυμένα χώματα..

 

-συνεχίζεται-

 
(art V.Kelaidis)

αμφίβιο ''εν τη ερήμο''

δυό χάδια στιγμές..κοιτώ φωτογραφίες σου..χύνω.στο φανταστικό μας σμίξιμο τρικυμίας παφλασμοί. κορμιά απο πηγές μουσκεμένα όνειρα..

(art H.Rousseau)

δυο τέρατα απ’ τα πέρατα

λέρωσα τα σεντόνια με
κατρακυλισμένα βουνά σοκολάτας

ανατρύχιασα με την πίπιζα
της δικής μας σονάτας

παραλήρησα τον κόκορα,
τα αστέρια, το δάσος,

τη θάλασσα, το φεγγάρι, τον ήλιο,
τα πάντα, μαζί σου

καθ’ όσο βαριόσουν
στου θεού μου τον θρόνο Ω!

κουκουβάγια γαμψή στο γιασεμί μου

με ψηλοτάκουνα και ζαρτιέρες

νύχτες μέρες νύχτες μέρες

-μηχανικά αδιάφορο μοναχικό
αυνανισμό εξασκώ.

οκ, Οδυσσέα χρωστάς
κρουαζιέρα στην Πηνελόπη-

ποια ανυπόστατη σταθερά μας ισιώνει!

..το φωτεινό μέρος του χεριού σου

της σελήνης μου είναι κοιλάδα..

(art Titian)

τo θες;

μολυβένια μαμούνια

σφαίρες βαμβακερές

ιδρωμένα δρώμενα

στυγνές στιγμές

(foto by me/Apollo OLympia)

τα φρεγη του οραίγου

[μπλακάουτ χρησμός τριγμού. καρτέρι. χέρι στο παρτέρι. στα πάθη πέταλα. άνθη ρέπουν ,μη, ρίζες! -ξήγα..μυρωδιά ανθρώπου, δη ανθρωπίλα..-]

(my foto by spitha/aeropuerto)

το σποράκι στον αναπτήρα

έχει τις γάμπες του Ερμή

..στα φτερά φουσκάλες..

(art Kelaidis)

πανδαμάτωρα

τώρα λέω να κάνουμε μόνον έρωτα. αυτό είναι το σωστότερο την ώρα ετούτη να σωθούμε. γραπωμένοι απ’ τους γλουτούς να χορέβουμε το χορό της εσωτερικής βροχής μας.
στο λιοπύρι του οργασμού να ανοίξουν μυρωδάτα νυχτολούλουδα στα σκέλη. μέλι η γης, οι θάλασσες κι οι ουρανοί, κολλημένα ένα. να γίνεις τρενομηχανή του χρόνου κι εγώ ράγες απ’τα μαλλιά της μέδουσας. εσύ ηλεκτρική μαύρη μου τρύπα που απ’τη μια ρουφάς το σύμπαν όλο κι έπειτα, δυνατά το κυλάς στον κόλπο μου.

την ώρα που η ανθρωπότητα καταρρέει θέλω να μετρίσουμε το ύψος μας με τον στροβυλισμό του γαλαξία. θυμοειδή συσπόμενα, πολεμικές κραυγές λύτρωσης στην ψευδαίσθηση της ατέλιωτης ύπαρξης μας.

τέλος, τώρα λέω να κάνουμε μόνον έρωτα. να κλείσουμε τις σίτες στα έντομα της πραγματικότητας και να ποζάρουμε γυμνές αλήθειες στην ηλιαχτίδα της απλίκας. να ανοίξουμε τον ήχο στα μπλουζάκια μας. έτσι απαλά κι απλά να το κρατήσουμε σφηκτά δεμένα αερικά λουσμένα πυρ. λουσμένα βλένες κοσμογονίας.

(art Praxitelis)