άκυρο

(ή ακόμα συλλαβίζω) .. με διασχίζεις, κι όταν μες τη νύχτα ανατέλει ο ήλιος στα μάτια σου γκρεμίζω τους τοίχους και πετώ στο κενό τα αγκωνάρια των πληγών μου.. στη φωτιά καίω μυστικά που γίνονται χαρτιά να λεν τη μοίρα. ήθελα να στο πω. αυτό που με κυνηγούσε απο τότε να το πιάσω.. χρόνια πρίν που ήμουν παιδί συλλάβιζα. μέχρι και τώρα συλλαβίζω κάποιες λέξεις.. τότε μια μέρα ο πατέρας, ασυνήθηστα, θέλησε να με εξαιτάσει για τα μαθήματα του σχολείου. στο ανθολόγιο ήταν ένα ποίημα, -κρίμα που δεν θυμάμαι πιο-. με έβαλε να το διαβάσω κι απ τα αισθήματα,τα νοήματα, κόμπιασα τόσο πολύ σε κάποιο σημείο που νόμισε πως δεν ξέρω να διαβάζω, και μου έριξε μια δυνατή σφαλιάρα τόσο που μάτωσε η μύτη μου.. και στη μνήμη μου έμινε αυτή η αγάπη να με χτυπά απότομα και να με ξαιματώνει.

(art Garsot)