..θα το' χω κλειστό

με κοίταξες κατάματα πριν πας εκεί κι είδα

την κόρη σου πιασμένη σε αράχνης ιστό 

και στον βολβό την πεινασμένη νυχτερίδα

να φεύγω είπα, μη με ψάξεις

..θα το' χω κλειστό

το στίγμα σου η ματωμένη οδός

μια αρμίδα με αρμαθιές κλειδιά

ένα προς ένα για βαθιά κελιά

από τα αυτά ναυάγια που με λάγνα

μάγια τα ζωντανεύεις στιγμοδώς

μορφές σπερμάτων καταιγίδας

η μάσκα σου σάρκα περαστική 

που έχει αναλόγως και ραφή επιδερμίδας

έτσι στα χέρια μου έπιασα κι εγώ

της τράπουλας φθαρμένη μια φιγούρα

απ΄των πολλών τα πονταρίσματα

του αφιονιού τα ατέλειωτα γυρίσματα

τον ιδρώτα όλων και τα ούρα

έκλαψα κι έκλαψα κι έκλαψα

κι έσταξα απάνω της

θολά να σβήσει

-ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ για αυτές τις άρρωστες μου σκέψεις, οκ-

(art Balthus)