Η Ηλέκτρα καθόταν στον κόκκινο καναπέ με τις ρίγες και συλογιόταν τι πραγματικά την είχε οθήσει στο ανάκλιντρο της Ελίζας, με το υπέροχο μαλακό γουνάκι.
Ήταν οι τσακισμένοι της έρωτες, ήταν η φθορά τους, το φαυλοκύκλωμα των καταστάσεων με διάφορα σώματα, ή μήπως κάτι πιο βαθύ. Κάτι που κουβαλούσε και περιέφερε, κάτι ξένο που δεν μπόρεσε να ενσωματωθεί ποτέ μέσα της.
Ήταν τα οράματα που έβλεπε στα πρόημα παιδικά της χρόνια και τα απόδιοχνε με αποτελεσματικό ζήλο.
Χανόταν σε μια στοά ερέβους και σχεδόν τρέχοντας έφτανε στον θόλο με το διαστιμικό υπόβαθρο. Εκεί ήταν ο παπούς, συναντούσε τον γέροντα στον θρόνο του να την τραβά απο τις μασχάλες για να την κάτσει στην αγκαλιά του. Να της πεί το παραμύθι για την ιστορία των δώδεκα πλανητών, την συμασία και την ιδιότητα του καθενός τους. Να της χαιδεύει την φουστίστα και τις γαμπούλες της λέγοντας την εκλεκτή πριγκίπισσα του. Να της λέει πως μια μέρα όλος ο κόσμος θα μιλάει γι’αυτή.
Μετά, το βλέμα της διαπερνούσε το άυλο εγώ της, βλέποντας τη να προχορά πίσω στον σκοτινό διάδρομο και παραμένοντας η εικόνα της στα πόδια του γέροντα. Να απομακρύνεται μέσα στην στοά όσπου να βρήσκεται πάλι στο μαύρο απότομο κενό.
Ναι, τα είχε ξεχάσει αυτά τα οράματα, τις ατέλιωτες συζητήσεις στον θρόνο του παπού με την ασπρη γενιάδα και το κατάλαυκο φόρεμα.
Ο διοικητής της ΠΑΓΚΌΣΜΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ο WReich ήταν μαζί με τον εχθρό του τον ανθρωπάκο να ζαλίζονται πώς θα ξεκάνουν το μυαλό της Ηλέκτρας.
