Αυτό το μυθιστόρημα το λατρεύω! Με λιώνει. Με θυμώνει. Με εκφράζει. Το φοβάμαι και το βιώνω με όλο του το πάθος και την αλήθεια. Από όταν το διάβασα το 2018, το συνέδεσα με τον έρωτα που κυβερνάει τη ζωή μου. 'Έτσι τον έζησα. Μέχρι..
Πριν κάποιους μήνες εφόσον είχα αρχίσει να αναγνωρίζω, μέσα στο παρελθόν, τη σκηνή με τις σκάλες και βρέθηκα μετά από χρόνια έξω από το μπουντουάρ. Μα προς μεγάλη μου βασανιστική έκπληξη δεν έγιναν τα πράγματα όπως έγιναν στο βιβλίο! Η ζωή ξεπέρασε την λογοτεχνία. Ο ίδιος ο Μαζώχ θα μας έβγαζε το καπέλο! Και πόσο τάισα τον μαζωχισμό μου δε λέγετε. Η ηδονή της συντριβής περιεγράφηκε σε πολλές σελίδες και απέκτησα καινούριο έργο και καινούρια όρια. Και μια προοπτική εξέλιξης που πλέον ούτε να φανταστώ δε τολμάω για να μην επηρεαστώ από τίποτα. Ο Μαζώχ βγήκε off. Ανατρέπεται. Έτσι τουλάχιστον θέλω να το βλέπω. Και να λέω πως εμείς είμαστε ο ίδιος ήρωας.
Και το πιστεύω. Γιατί σε ότι έχω ξεκινήσει να κάνω τώρα, κάθε λίγο, μου πέφτουν πράγματα από τον ουρανό που με βοηθάνε. Μου πέφτουν μαγικά κλειδιά από τον ουρανό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή