Ο χρόνος από το ηλιοβασίλεμα και μετά κυλάει βασανίστηκα αργά. Κι έχω τόσα να φτιάξω! Αν ήταν όλα στα χέρια μου.. τα χέρια μου έχουν παγώσει. Κάνει πολύ κρύο. Είμαι στη σοφίτα ή στο Βόρειο ερευνητικό; Πατάω τον αναπτήρα και νομίζω πως θα μείνει στη ροδέλα η πέτσα μου από το κρύο. Θέλω να κόψω και το κάπνισμα για να μη σου μυρίζω. Το κάπνισμα μόνο μου έχει απομείνει. Με κοιτώ και είμαι ο φαντάρος στο φυλάκιο που αργούν να τον αλλάξουν ενώ έχει από καιρό απολυθεί. Βάζω μουσική, κυρίως δεύτερο. Αύριο το απόγευμα θα βάλω κάτι,  άλλο.. Μη με κοιτάς τώρα. Έχουν μακρύνει τα γένια μου πολύ. Είμαι σε ημιάγρια κατάσταση. Όσο παλεύω για τον ρεαλισμό άλλο τόσο εξαϋλώνομαι μέχρι να πετάξω από το ένα σημείο στο άλλο. Τραβάω αυτή τη γραμμή πολύ σιγά και σταθερά. Νιώθω πως χτίζω ένα κυκλώπειο οικοδόμημα. Ξυπνάω το πρωί, παίρνω το χαπάκι μου, φοράω φαρδιά ρούχα πάνω από τις πιτζάμες, να είναι και λίγο σχισμένα τα τζιν να φαίνονται τα γλυκούλια τους σχεδιάκια. Ένα στρατιωτικό παλτό, ισχυροψύχιο είναι, με γούνινη κουκούλα με τα παιδιάστικα σκουφάκια μου. Πάω σιγά με το αμάξι και δεν σταματάω να μιλήσω πουθενά. Έχω σοβαρή δουλειά. Ξέρεις. Να, το λέω και γελάω! Πραγματικά γελάω από αμηχανία γιατί δεν έχω ξανακάνει ολοδικιά μου δουλειά. Μπορεί τώρα να έχω το μεγαλύτερο κίνητρο του κόσμου αλλά είναι όλο για μένα, στο λέω. Το θέλω ακέραιο. Μασίφ. Το θέλω βασισμένο, στατικά για 12 ρίχτερ και βάλε. Βάλε    βάλε βάλε    βάλε   βάλε βάλε ντε.. όσο θες. Θα πάρει πολύ ώρα μέχρι να ξεφλουδίσει αυτό το ακανθώδες φρούτο; Μέσα στο πλέγμα των τριάντα εκατοστών το υπολογίζω σε δέκα, το πολύ είκοσι δευτερόλεπτα. Τρομακτικό είναι! Παραμένει τόσο τρομακτικό που μου τη δίνει, θηρίο γίνομαι. Πώς το κάνεις αυτό; Πεταλούδες με φωτιές στα φτερά τους.  Ζέστη, χρυσές αμμουδιές, καταγάλανος ουρανός με βαμβακερά σύννεφα να γίνονται ομίχλη και νύχτα ολόλευκη στη καρδιά του Μαίναλου. Θέλω να δέσω. Δε θέλω να σε δέσω. Θέλω να παλέψουμε. Δε θέλω να παλέψουμε. Ένας Ένας. Εντάξει. Μαζί. Ένας Ένας. Μαζί. Οκ. Τρελαίνομαι. Σίγουρα θέλω να μαγειρεύουμε. Να μελετάμε. Να κάνουμε έρευνα. Ταξίδια. Βιβλία. Α,  στο πα! Περιμένω το μαγεμένο καράβι, κάτι από Επίκουρο, Σκαρίμπα και ..την ελληνική αϋπνία. Για να μας κάνουν παρέα. Είδα και κάποιες από τις ταινίες. Δεν έχω συνέχεια δίκτυο. Και επιμένεις να μη με βοηθάς ως προς την πρόσβαση στα νέα. Και δεν καταλαβαίνω γιατί, αφού ορκίστηκα στον λόγο της τιμής μου! Έτσι κι αλλιώς, από τα ακτιβιστικά μου ξέρω ότι με σκανάρει ιδιαιτέρως ο  αλγόριθμος –και όχι μόνο- . Προσέχω. Δυό τρείς φορές έχω ξεφύγει και αυτές ήταν όλες μαζί σου. Αλλά είπαμε, συγνώμη, ορκίστηκα. Γιατί όσο δεν είχα ασπρίσει μέσα σε δέκα χρόνια άσπρισα σε δυο μέρες. Φτάνει. Ξέχνα το. Το πήρα το μάθημα μου. Και πάει και παραπάνω; Πες μου. Ξέρεις που φτάνει; Ξέρεις. Θέλω να μάθω αυτά που ξέρεις. Όλα. Θέλω να μάθω τι κάνεις. Τι κάνεις εκεί στη σιδερένια γέφυρα; Ποιον συναντάς; Πως είσαι; Πονάς; Χαίρεσαι; Χαμογελάς τα πρωινά; Η έρευνά σου προχωράει; Κάνεις κι άλλα έργα δίπλα σε μυθικούς ανθρώπους; Τι ονειρεύεσαι; Θα πάμε του χρόνου στο Μεξικό; Θα πάμε τώρα στα βουνά και στις θάλασσες; Θα πάμε να πάρουμε χρησμό στους Δελφούς; Θα κάνουμε μαζί κάτι; Θα παίξεις επιτέλους μουσική; Θα πάμε σε καμιά πρόβα κι εμείς να μπλεχτούμε; Τι θες να σου παίζω; Κιθάρα, φλογέρα, κλαρίνο, τύμπανα;  Θες να σου γράφω έτσι ότι θέλω κάθε μέρα ή να δουλεύω πιο λογοτεχνικά;  Καμιά φορά κάθεσαι ακριβώς δίπλα μου. Ανατριχιαστικό είναι! Συνήθως μπαίνουν τα μάτια σου στα μάτια μου.  Ήσουν και είσαι συνέχεια μαζί μου. Παλιότερα ήμασταν δυο αγγελούδια. Εσύ στον ώμο μου κι εγώ στον δικό σου. Και διαβολάκια, λίγο,  σάτυροι, σελινοί, Πάνες! Πώς να το πω.  Και πώς να πω τώρα τι είμαστε. Που δεν θέλω να το γράψω. Γιατί θα το ερωτευτούν τα πνεύματα και θα μου το φάνε.