Γιατρέ μου...

 

«Συ με έκανες να περπατώ και να παραμιλάω»

Λένε οι σοφοί όταν θέλεις κάτι να σκέφτεσαι πως έχει ήδη γίνει, να σκέφτεσαι πως είσαι ήδη στο μετά. Να το βλέπεις για να το δεις. Δεν είναι θέμα ψευδαργύρου τα φτερά και οι πέτρες που εναλλάσσονται στα πόδια μου. Αφού εναλλάσσονται σύμφωνα με τις δικές της διαθέσεις και στάσεις. Σήμερα τα πόδια μου έχουν πέτρες. Κάθε φορά λέω είναι η τελευταία που το παθαίνω αυτό. Μάταια μελετώ τις διαβαθμίσεις του κάλλους για τον έλεγχο των επιθυμιών. Την ψυχή και τις ανώτερες αισθήσεις. Το πώς η εσωτερική αίσθηση λειτουργεί για την ψυχή όπως το χέρι για το σώμα. Για το αδιαίρετο και όλα αυτά τα οποία είναι ένας δρόμος που οδηγεί στρέιτ «στον άλλο κόσμο», αλλά με κάποια αξιοπρέπεια όμως. Τέλος πάντων. Ιστορικά με βαραίνει μια κατηγορία. Η οποία όχι μόνο δεν μου αξίζει, διαστρεβλώνει την εικόνα μου, ξεφτιλίζει τα αισθήματά μου, είναι αποκαρδιωτική, εκμηδενιστική, παγιδευτική. Γι’ αυτό δεν την πιστεύω, την απαξιώνω. Πιστεύω πως κανένας νηφάλιος άνθρωπος, που με ξέρει έστω και λίγο, δεν θα πίστευε κάτι τέτοιο για μένα.  Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, να σταθούν, και αντιδρούν φεύγοντας, "φεύγοντας" άσχημα πολλές φορές. Συγνώμη αν κάνουμε κάτι τέτοιο. Οι πιθανότητες θα είναι πάντα οι πιθανότητες, η καρδιά θα λέει το δικό της και ο εγκέφαλος θα παγώνει εκεί που αρχίζει ο έρωτας. Οι σχέσεις θα βασίζονται στην εμπιστοσύνη και την συγχώρεση. Και η ζωή θα έχει λιγότερους καλούς από ότι κακούς. Η ιστορία, το ράδιο, τα νέα, οι ταινίες, θα μιλάνε για μας ή αλλιώς θα λένε για κάτι που δε θέλω να ακούω. Κάτι που με τρελαίνει η αδικία του, η μισανθρωπιά, η διαστροφή της κατάκτησης της φύσης, το βρώμικο χρήμα. Εγώ αγαπώ, παλεύω τα άσχημα να γίνονται όμορφα, σηκώνω το όπλο μου και ρίχνω στο σταυρό. Δε ξέρω τι άλλο να κάνω για μας. Εσύ δε θες τίποτα από ότι έχω δοκιμάσει να κάνω. Το κατάλαβα κι αυτό. Αργώ, αρκετά, μέχρι να το εμπεδώσω. Γιατί ονειρεύομαι. Αρνούμαι να αφήσω τις αληθινές εικόνες των ονείρων μου. Γιατί αυτά με ενώνουν με τη ζωή. Την ζωή όπως μπορώ να την αντέχω. Τώρα τα πόδια μου έχουν πέτρες. Σε λίγο μπορεί να έχουν πάλι τα φτερά. Ψάχνω λύσεις. Αν πω ότι πίσω από εσένα είναι κάποιος άλλος που με ετοιμάζει για κάτι άλλο μήπως έτσι θα έχω λιγότερη ή καλύτερη τρέλα; Αν σταματήσω πάλι να πιστεύω στον σαρκικό έρωτα, να σωθούν έστω οι όμορφες αναμνήσεις μου, τα γέλια μας,  τα όνειρά μου ως όνειρα έστω. Με έχουν λυγίσει σήμερα αυτές οι πέτρες. Νομίζω ότι σκέφτεσαι τα χειρότερα για μας. Ότι χωρίς να το θέλω σου έχω κάνει κάποιο μεγάλο κακό. Θέλω να τα κλείσω όλα και να χαθώ. Να αφήσω τα κόκαλά μου στον αγώνα ψάχνοντας για τα κόκαλα των δολοφονημένων.  Η Ηλίθια Κι όμως πάλι βασίζομαι στην απιθανότητα όλα να είναι μόνο στο μυαλό μου. Δεν γίνεται να μην υπάρχει καμία σχέση καμία αλληλεπίδραση, στιχομυθία, ενεργειακή φάση κτλ. Το επίπεδο της μυσταγωγίας μου ανέβηκε μόλις πριν μερικούς μήνες και είδα ότι είδα, αναγνώρισα ότι αναγνώρισα. Το ότι αρνούμαι ακόμα να ακολουθήσω τους κανόνες του νέου επιπέδου είναι για καθαρά ερευνητικούς λόγους, λόγους βαθύτερης κατανόησης και ουσιαστικής εν τέλη αποδοχής. Γιατρέ μου, ένα ραντεβού… πρέπει να με πάτε στην  μαμά μου. Φτιάχτε μου μια καλή καλή μαμά γιατρέ. Θα κάνω ότι χρειαστεί.