Αγάπη μου, σήμερα είμαι πολύ ευσυγκίνητη. Έχω ενέργεια μόνο για ρεμβασμό και συναισθήματα. Ούτε να φάω δε θέλω, έχω κάτι γεμιστά σκεπασμένα στο τραπέζι δυο ώρες τώρα. Τα παιδιά έφαγαν και ζουζουνίζουν ένα γύρω, περιμένουν το απόγευμα για το μπάνιο τους. Σκέφτομαι τι να κάνεις πως να νιώθεις, αν νιώθεις το ίδιο, αν είναι ήσυχα εκεί ή αν έχεις πράγματα δύσκολα να σε απασχολούν. Αν νιώθεις όπως κι εγώ, δηλαδή τον χρόνο που δεν τον αντέχω που με χτυπάει ανυπόμονα ώρες ώρες και μοιάζει να έχει κολλήσει και να μου κάνει πλάκα και να με βάζει στρατιωτικές αγκαρίες και νούμερα. Αλλά το έχω σκάσει, έχω πηδήξει τον φράχτη του και υπάρχω τώρα μόνο ως άχρονο συναίσθημα. Ξέρω πως είμαι έτοιμη να τολμίσω ένα ταξίδι, με το στομάχι μου δεμένο με την καρδιά μου και τα νεύρα του εγκεφάλου μου κόμπο όλα μαζί φιόγκο πες καλύτερα, δωράκι για σένα .. Είναι θάλασσα και συμπεριφέρεται όπως η θάλασσα. Το ξέρεις.  Ανησυχώ, μήπως και στα λέω πολύ απλά και νομίσεις ότι μπορώ και το ξεχνάω και είναι εντάξει, δεν είναι καθόλου εντάξει. Τα άπειρα τα αφρισμένα που νιώθω και πρέπει να εκφραστούν με το σώμα, κάτι επιτέλους μεταξύ μας απτό. Είναι σήμερα άλλη μια μέρα που το χαρτί έχει περισσότερες πιθανότητες να την ζήσει από ότι έχω εγώ. Και ίσως καταφέρω να το βρω και να σου δώσω έστω αυτό να με φέρνει κοντά σου.