Πολυτέλεια σήμερα είναι η ησυχία και ο καθαρός αέρας. Αλλά θα μ’ άρεσε να πηγαίναμε και σε καμιά γκλαμουριά που σ’ αρέσουν αυτά. Να φορέσω τα καλά μου κι εγώ που νιώθω σαν κλόουν και τα φοράω σπάνια και να πάμε. Θα μ’ άρεσε δηλαδή για να σε συνοδεύσω και να σε χαζεύω στολισμένη κι αρχόντισσα. Να προσέχω τους αγκώνες μου στο τραπέζι και να μην ανοίγουν τα πόδια μου πάρα πολύ όταν κάθομαι στην καρέκλα. Ίσια το κορμί και τέτοια. Να διαλέξουμε κανένα αρχαίο κρασί και να προσέχω πώς σ’ αγγίζω, πολύ διακριτικά εκεί μέσα. Να φοράω και τη γραβάτα στο μπράτσο θα μ’ άρεσε και δικτυωτό καλσόν με σκαρπίνι. Να βάλουμε και το ίδιο άρωμα ναι που με τρελαίνουν τα αρώματα, γι΄ αυτό δεν τα φοράω συνήθως, γιατί μου αποσπάνε τελείως την προσοχή. Να μας βγάλει βέβαια κι η βραδιά σε κάποιο πολυτελέστατο ξενοδοχείο. Από αυτά που με τρομάζουν οι άνθρωποι τους και θυμάμαι όταν τα δούλευα και έμπαινα καμιά φορά για δουλειές σε τέτοια τι γέλιο έκανα με τις φάσεις και τις παραξενιές των διασήμων που μου έλεγαν  οι συνάδελφοι. Πολύ παράξενοι αυτοί οι πλούσιοι, δεν μπορούν χωρίς το ένα χωρίς το άλλο. Κάπως έτσι έχω γίνει κι εγώ τώρα, που είμαι πλούσια σε αισθήματα. Δε μπορώ χωρίς εσένα, χωρίς την αγάπη σου, το κορμί σου που με έχει στοιχειώσει από προηγούμενη κι επόμενη ζωή. Και θα βρεις μεγάλο μπελά στα χέρια μου. Ναι, να το κάνουμε κι αυτό. Όπως το σκέφτομαι δηλαδή φαίνεται για τρελή ιδέα, δεν το έχω κάνει ποτέ. Αλλά για να μην τρελαθώ και τελείως θέλω να με αφήσεις πρώτα να σε φιλήσω με τα λιωμένα μου σε ένα παγκάκι. Και στην Βικτώρια την πλατεία που μου έχει κολλήσει από το ποίημα. Και να πάμε σε καμιά άντεργκράουντ γιάφκα, που θα έχω κλειδιά, να νιώσουμε και λίγο κυνηγημένοι και απροσάρμοστοι κι επαναστάτες γιατί με φτιάχνει το παρακμιακό και το πολεμικό σκηνικό. Και το σπίτι μας δλδ που έχουμε θέλω να κάνουμε τέτοια. Και να μου κάνεις και ξεναγήσεις στα αρχαία μ’ αρέσει. Να τρέχουμε σε λαγκάδια και βουνά σε χώρους που δεν τους γράφει ο χάρτης. Να κάνουμε έρωτα σε μια ποταμιά πάνω σε ξερά φύλλα όπως ακούγεται το ποτάμι με τις ανάσες μας και τα φύλλα που σπάνε.   Και μπαμ οι πυροβολισμοί από τους κυνηγούς πιο πέρα.   Έτσι το ονειρεύομαι σε έναν μισογκρεμισμένο μπαρουτόμυλο. Γενικώς, με διεγείρουν οι αντιφάσεις, το έχεις καταλάβει. Και τα παράπονα μ’ αρέσουν κι οι επιθέσεις.  Επειδή βοηθάνε τον κύκλο και την επανεκκίνηση και σε ξαναρχίζουν όταν τελειώνεις. Έτσι όπως είμαστε κι εμείς. Και μ’ αρέσει τα τελειώματα να τραβάνε, μέχρι πόνου και απροχώρητης εξαντλήσεως. Μέχρι λιποθυμίας κι ελέους, καταλαβαίνεις. Να σε φιλάω, να κολλάω πάνω σου και να σε φιλάω, να σε δαγκώνω, να σε ρουφάω, να είναι άγρια αλλά να είναι σα να πετάμε. Να σε στύβω γλυκά στα χέρια μου, με τα πόδια μου με όλο το σώμα. Θέλω να κάνω τις ευαισθησίες σου να μαρτυρήσουν μαζί μου. Δε σκέφτομαι τίποτε άλλο. Μόνο να καβαλήσω μια ρόδα και να σε περιμένω σε ένα παγκάκι. Και να έρθεις, να σου πάρω το "πρώτο" φιλί.