Το κίνημα άρεσε πολύ. Η ιδέα ήταν απλή. Ζητούσε από την τεχνολογία ένα μέτρο. Οι δυνατότητες των μηχανών δηλαδή να έχουν το φυσικό τους αντίκρισμα. Το γεράκι πετρίτης, ας πούμε, μπορεί να φτάσει τα 390 χλμ την ώρα όταν κάνει την βουτιά στο έδαφος για να πιάσει το θήραμά του. Δεν είναι και λίγη αυτή η ταχύτητα. Όπως καμία πρέσα δεν χρειάζεται να πατάει δυνατότερα από το πόδι ενός ελέφαντα. Και κανένα τρυπάνι να μην είναι δυνατότερο από τα σαγόνια του κροκόδειλου του Νείλου κτλ.
Η Ηλέκτρα είχε ενθουσιαστεί! Τα Δικαιώματα της Φύσης έβρισκαν επιτέλους μια πρόταση της προκοπής. Μια αφετηρία δίχως σκιές. Ήδη ένας «δικός της άνθρωπος» έφτιαχνε το πρόγραμμα που θα μετρούσε τις μηχανές, από τις συσκευές που κυκλοφορούν καθώς και τα μηχανήματα παραγωγής, ώστε να τους δίνει, βάση των φυσικών ορίων, το σήμα του κινήματος. Για να αναγνωρίζονται έτσι στην αγορά και να προτιμώνται. Τουλάχιστον μέχρι να κατοχυρωθούν κάποια βασικά πράγματα.
Το γραφείο της κουδούνιζε συνεχώς από μηνύματα. Πολλά άλλα κινήματα, μεγάλες ομάδες, σύλλογοι και οργανώσεις απαντούσαν υπογράφοντας την στήριξή τους. Ένας πραγματικός οργασμός! Περίπου, δηλαδή μεταφορικά εννοώντας... Μα και όντως η ιδέα είχε ξεκινήσει από κανονικό οργασμό. Εντάξει, περίπου, δηλαδή, μισό, από τη φαντασίωση του. Ήθελε μια λογική ελπίδα. Μια πραγμάτωση. Αυτό ήταν και το φυσικό δικαίωμά του, όπως το έλεγε. Δεν ήταν απλώς παράλογη η ζωή της χωρίς .. ήταν και σκέτη αδικία. Δε μπορεί, σκεφτόταν, κάτι είναι λάθος βαλμένο στον κόσμο. Έπρεπε να τον κάνει βίδες, να τον συναρμολογήσει από την αρχή. Αχ ..Oh baby baby ..make it happen..
Δε μπορεί, κάπου θα χάνει κι αυτή η ιδέα, αλλιώς θα με είχαν σκοτώσει! Αυτό σκεφτόταν όταν ακούστηκε η πόρτα να ανοίγει. Οι πράκτορες της υπηρεσίας την είχαν κι όλας περικυκλώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή