Καταλαβαίνεις τι έχει γίνει; Στα «δύο μέτρα», μέσα, χαμός στο ίσωμα. Πιο δις, μια φορά να αμαρτήσουμε φτάνει. Άσ’ τους ρε , αυτοί πεθαίνεις δίπλα τους και τους ενοχλείς κι όλας. Σε περιμένω στο ραντεβού. Κοιτάω τα νύχια μου, ανακατεύω τα μαλλιά μου, σκέφτομαι τα δικά σου. Το ποίημα, το ανέκδοτο, τη σταγόνα που δένει το γλυκό στο πρόσωπό σου λίμνες η άβυσσος κι εμείς το νησί μας στο πάτωμα σε φουσκοθαλασσιά κολλημένο πάνω στον ουρανό, του αυτοκινήτου. Ζαλίζομαι, κόβονται τα γόνατα, ανασαίνω βαριά. Σφυρίζουν πλοία γιά τρένα, ούτε λόγος για λογική. Μόνο πηλός όλη η Γη κι εσύ μια ορμή που με παίρνει και με σηκώνει, στην κορυφή. Ναι. Σου χαμογελάω, σκάνε λίγο τα δοντάκια και κλάματα, κλάματα καίνε, να γλιστράμε καλύτερα στα δέρματα. Θες; Όσο δεν απαντάς εσύ απαντώ εγώ για σένα, ότι θέλω. Τι θέλω; Να είμαι αυτό που είμαι. Ξέρω τι είμαι για σένα. Κι εσύ ξέρεις κι ας λες ότι δεν έχεις παίξει ποτέ στο τσίρκο. Αγγούρια είμαστε. Σα τα παπούτσια ένα πράμα και τόσα χρόνια παίζουμε κουτσό. Κουράστηκα. Που έχουμε φτάσει; Πατάμε σε δυο βάρκες και τις καρφώνω «αλύπητα» να φτιάξουμε το καταμαράν. Γιατί είναι ίδιες ολόιδιες αυτές οι βάρκες. Αν αφαιρέσεις τη διακόσμηση δηλαδή θα το δεις. Είμαι ο πρίγκιπάς σου και είσαι ο πρίγκιπάς μου ή είμαι η πριγκίπισσά σου και είσαι η πριγκίπισσά μου. Δεν ξέρω, αν τα ανακατέψουμε κάτι θα βγει. Ένα χταπόδι. Παραλλαγή. Προσπαθώ να θυμηθώ ποια μέρα πηγαίνεις στη λαϊκή και να έρθω να στήσω καρτέρι απ’ έξω με ένα τόξο να! Θέλω να σε κλέψω. Πολύ με φτιάχνει αυτή η σκηνή. Σίγουρα το έχουμε κάνει σε μια άλλη ζωή γιατί όταν το σκέφτομαι ζω στον μεσαίωνα, πεθαίνω από ρομαντισμό. Τι ωραία! Πεθαίνω από ρομαντισμό στο μεσαίωνα. Αλλά πρέπει κάτι να βρω να γίνω ο πιο σύγχρονος εφευρέτης. Να βρω αυτό που θα σε φέρει κανονικά μπροστά μου. Χωρίς να σε φοβάμαι. Εννοείται πως σε φοβάμαι, σε τρέμω. Μάλλον όχι εσένα. Τα τριάντα εκατοστά μέχρι να φτάσω πάνω σου φοβάμαι. Αν καταφέρω να φτάσω, μετά, έχω μια σιγουριά για το μετά, πως, αυτό θα με φάει.
( photos by me / καθώς πετάγομαι από τον ύπνο )
Ὁ δὲ ἐρωτικός, εἰς ὃν μεταπέσοι ἂν καὶ ὁ μουσικὸς καὶ μεταπεσὼν ἢ μένοι ἂν ἢ παρέλθοι, μνημονικός ἐστί πως κάλλους· χωρὶς δὲ ὂν ἀδυνατεῖ καταμαθεῖν, πληττόμενος δὲ ὑπὸ τῶν ἐν ὄψει καλῶν περὶ αὐτὰ ἐπτόηται. διδακτέον οὖν αὐτὸν μὴ περὶ ἓν σῶμα πεσόντα ἐπτοῆσθαι, ἀλλʹ ἐπὶ πάντα ἀκτέον τῷ λόγῳ σώματα δεικνύντα τὸ ἐν πᾶσι ταὐτὸν καὶ ὅτι ἕτερον τῶν σωμάτων καὶ ὅτι ἄλλοθεν λεκτέ‐ ον[...]6 (Ο εραστής τώρα, στον οποίο θα μεταμορφωθεί και ο μουσικός και, αφού μεταμορφωθεί, είτε θα παραμείνει σε αυτό το στάδιο είτε θα προχωρήσει, διατηρεί κάποια ανάμνηση του Κάλλους. Επειδή, όμως, εκείνο είναι υπερβατικό, δεν μπορεί να το αντιληφθεί πλήρως και, καθώς εντυπωσιάζεται από τα ορατά κάλλη, συγκινείται από αυτά. Πρέπει, λοιπόν, να τον διδάξουμε πώς να μην συγκινείται όταν συναντάει ένα σώμα, αλλά να οδηγηθεί με τη δύναμη του λογιστικού μέρους στη του συνόλου των σωμάτων, να του υποδειχθεί ότι το Κάλλος είναι το ίδιο σε όλα και ότι είναι κάτι διαφορετικό από τα σώματα, να του ειπωθεί ότι αυτό προέρχεται από κάπου αλλού [...])
ΑπάντησηΔιαγραφή«Τὰ φιλικὰ δὲ τὰ πρὸς τοὺς
ΑπάντησηΔιαγραφήφίλους, καὶ οἷς αἱ φιλίαι ὁρίζονται, ἔοικεν ἐκ τῶν πρὸς ἑαυτὸν
ἐληλυθέναι»
«Δεήσει ἄρα τῷ εὐδαιμονήσοντι φίλων
ΑπάντησηΔιαγραφήσπουδαίων»
...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποιος δει την ομορφιά ολοκάθαρη, αυτήν καθ’ εαυτήν, που δεν είναι ανακατεμένη με σάρκες και σώμα, ούτε στη γη, ούτε στον ουρανό, όποιος δει δηλαδή το όμορφο που είναι χορηγός και παρέχει τα πάντα, αλλά δεν δέχεται τίποτα, αυτός βλέπει το κάλλος αυτό καθαυτό και κάνει αυτούς που το αγαπούν όμορφους και αγαπητούς (ό.π.α.,441). Ο αγώνας των ψυχών γίνεται γι΄ αυτή την πανώρια θέα. Αυτό το πετυχαίνουν, όσοι παραμερίσουν κάθε βασιλεία και κάθε εξουσία όλης της γης και της θάλασσας και του ουρανού, όσοι δεν γυρίζουν, όπως άλλοτε, στον πλούτο των σωμάτων
...
αχ Παναγιά μου!!!
αυτά και το baby join me in death..
ΑπάντησηΔιαγραφή