Για την Αριστοτελική εκμαιευτική γραφή όπως την λέω

 Όταν διαβάζω κάτι με πολλές λεπτομέριες με κάνει να σκέφτομαι πιο απλά. Με διευκολύνει. Είναι λίγο Προκρούστης βέβαια καλούπι περιοριστικό για την σκέψη μου. Είναι σα να σου δίνει έτοιμα κάποια πράγματα μια στολή ας το πούμε έτσι. Να σε απαλάσει από όλη αυτή την δουλειά να χτίσεις εσύ μόνος σου τον κόσμο και το γεγονός που θέλει να σου πει. Σε βοηθάει δηλαδή να συνθέσεις στην σκέψη σου. Ακόμη μπορεί να εξειδικεύσει το γεγονός να του δώσει όρια και προϋποθέσεις. 

Απομακρίνεται ίσως από τις γενικές κι αμετάβλητες αλήθειες. Μάλλον όχι. Αυτό είναι κι η δυσκολία που παρουσιάζει βέβαια να τα καταφέρει. Πρέπει να σε πάει εκεί. Έτσι, πιο δύσκολα για κάποιους αλλά και πιο εύκολα για κάποιους άλλους. 

Όταν είναι αριστοτελικά γραμμένο όπως λέω εγώ δλδ με μια σύνταξη που αφήνει ανοιχτά τα νοήματα και τις εκδοχές μιλάμε για ανθρωποκεντρικό γράψιμο δηλαδή και εκμαιευτικά πιο εύκολο από την μέθοδο του Σωκράτη. Σε αποκαλύπτει δίνοντάς σου έτοιμες απαντήσεις που καλείσαι να χρωματίσεις. Είναι αν το δεις λίγο αμερικανιά και ανακριτικό με λάμπα πεντοχίλιαρη. Μιλάμε για ποίημα εργαλείο. Ψυχοσυστασιακής δειγματοληψίας. Και μ' αρέσουν αυτά τα ποιήματα που είναι έτσι δουλεμένα και είναι εντελώς χρηστικά ότι και να λένε. Γιατί έχουν πολύ δουλειά και φανερώνουν κυρίως τις προβληματικές μας πέρα από τα αποτελέσματα που μπορεί να παρουσιάζουν αποκλήσεις και στρογγυλοποιήσεις αφού δεν είναι και τόσο ελεύθερα. Αυτό που κυρίως αποκαλήπτουν με περισότερη ακρίβεια από όλα είναι οι προβληματικές που απασχολούν τον εξεταστή. Αυτός είναι ότι πιο κοντινό μπορούν να εξαιτάσουν και πάνω σε αυτόν να βγουν τα πιο αντικειμενικά συμπεράσματα της όλης προσπάθειας. Για τον αναγνώστη δεν λένε τίποτε και λένε πάρα πολλά. Για τον γράφονατα λένε περισότερα. Δίχνουν και την ανάγκη του για εκβιασμένες απαντήσεις. Δεν ξέρω αν το χόντρινα τώρα αλλά ας το δούμε λίγο κι αυτό. Καταφέγουμε σ' αυτά από ανάγκη όπως φαίνεται. Και βέβαια να έχουμε και την επιλογή αν θα το διαβάσουμε κι αν θέλουμε να ανακριθούμε.

Εμένα μ' αυτά μ' αρέσει να περνάω όλη την παλέττα και να κάθομαι στο τέλος εκεί που μ' αρέσει καλύτερα για όλους. Η πρώτη και η τελευταία ανάγνωση συνήθως έχουν κάποια απόσταση την οποία κάνω με όλα τα πράγματα. Όμως τα καλά γραμμένα ποιήματα είναι έντονες καταστάσεις κι έτσι με βοηθάνε να εξασκηθώ και σαν εμπειρίες με εμπλουτίζουν. Κι όλη αυτή η διαδικασία είναι εσωτερική μάχη. Είναι όπως το έγραψες κι εσύ στο πρόσφατο δημοσίευμα -κι αφορμούμαι κι εγώ τώρα-. Είναι η διαδρομή πως άρχισες και πως τελείωσες από πάνω προς τα κάτω αλλά και από κάτω προς τα πάνω. Από την αρχή προς το τέλος και από το τέλος προς την αρχή. Που και μπορουν να κάνουν κύκλο ή γραμμή. Κι είναι ωραία η μετάβαση που έδωσες την έδωσες... θα πάρω το θετικά. Μίλησες πολύ γι' αυτό και ένα πολύ δυνατό νόημα που μου έδωσες ως σταθερά είναι από την μία η εξιδανίκευτική θεώριση και από την άλλη η μειωτική θεώριση. Του ίδου βιώματος ή η διαφορετική βίωση του ίδιου αντικειμένου υποκειμένου και όποιου μέρους του λόγου τέλως πάντων χαρακτηρίζει το ένα δυο ανθρώπων. Που εσύ το έδωσες ως δυο όψεις της ίδιας ενώτητος σε αντιδιαστολή και εν μέρη. Θα δω μια κίνηση. Μια ψευδή κίνηση ή μια σταθερή αλήθεια. Μια ματαιότητα από τον Κούντερα. Και το πάθος που την νικάει όταν νικάει. Έχει σκοτεινά ανεβάσματα και φωτεινά βυθίσματα. Έχει πετύχει πολύ σε αυτό τουλάχιστον για εμένα εδώ φαίνεται μια προσπάθεια με μεγάλο βαθμό δυσκολίας.

Επανέρχομαι. Μπορεί ωστόσο να έδειξε και την διαδρομή της μιας πλευράς. Κοιτώντας το Ένα. Εγώ κάπου βλέπω τον διάλογο στις δυο πρώτες παραγράφους βλέπω ξεκάθαρα έναν διάλογο. Βέβαια για να υπάρχει διάλογος μιλάμε για δυο ισότιμα μέρη. Κάτι που μέσα στο κείμενο δύσκολα στέκει εκτός αν αφαιρέσεις τα λόγια και κρατήσεις το συναίαθημα και το ύφος αλλά και πάλι πολύ δύσκολα στέκει και θέλει τράβηγμα να σταθεί κι ίσως εκεί αποκαλήπτεται μια κρυφή πλευρά και πάλι ένας υψηλός βαθμός δυσκολίας. Περιπλέκεται έτσι αλλά αχνοφαίνεται κραυγαλαία μια πρόθεση διαλόγου. Κάτι που εμένα με επιρρέασε και με έβαλε στο κλίμα αυτό πολύ για να μην πω ολοκληρωτικά στην πρώτη μου ανάγνωση. Άλλωστε έτσι συμβαίνει όταν θες να κατανοήσεις τον άλλο ξεκινάς από το συναίσθημα μέσα από το ύφος που εκπέμπει. Αυτό άλλωστε είναι και η αριστοτελική γραφή όπως την λέω. Είναι μια πρόθεση να αποκαλήψεις και να δεις τον απέναντι και τον δίπλα. Τις ριζωμένες πεπηθήσεις του και την θεώρισή του προς εσένα και αυτού που θες να του πεις. Συναισθηματικά κυρίως δίχνεις την θέση σου μέσα σε κάθε σκηνή.

Για μένα στόχος είναι η εξέλιξη και η βελτίωση. Μια κίνηση προς κάτι καλύτερο. Το βλέπω δοτικά δηλαδή θέλω να το βλέπω έτσι κι όχι σκέτο ως ένα όπλο πρακτορικό κι ως μια σχέτη πραγματογνωμοσύνη. Σημασία έχει να σε ταξιδέψει και να το ταξιδέψεις και να σταθείτε κάπου καλά. Να νιώσεις τις ανησυχίες του απέναντι του δίπλα και να ελέγξεις και τις δικές σου προθέσεις πάνω σε αυτό.

Άλλωστε ο άνθρωπος που είναι το μόνο ον που έχει συνείδηση του θανάτου είναι και το μόνο ον που μπορεί να τον αψηφίσει κατά κάποιον τρόπο εγκεφαλικά ή να τον υπερυπολογίσει.. Να βάλει άλλες προτεραιότητες αξίες και αρετές πάνω από αυτόν και κάτω από αυτόν. Όποιος τα καταφέρνει αυτά λέω πως η ανθρώπινη φύση του είναι ισχυρότερη από την ζωόδη. Και αυτό το χαρακτηριστικό είναι καλό να αποβλέπει σε μια βελτιωτική εσωτερική εξέλιξη και στην βίωση ανώτερων κραδασμών και βιωμάτων. Όμως συνήθως γίνεται λαβή εκμετάλευσης μέσο του φόβου κτλ. 

Τέλος, εγώ θέλω να πιστεύω πως πιστεύω πολύ στον εαυτό μου και πως είμαι ένα εξελιγμένο και βελτιωμένο παράδειγμα στις περισότερες αναγνώσεις. Γι' αυτό και τις γράφω. Ακόμη και οι σκοτεινές προσπαθώ να αποκαλήπτωνται ώστε να φωτειστούν εν τέλη. Κι έτσι πιστεύω πως είσαι κι εσύ. Και χαίρομαι που τολμάς και σε πολύ σκοτεινά πράγματα και με αριστοτελική εκμαιευτική γραφή μάλιστα δίχνει επίπεδο πολύ προχωρημένο. Μ' αρέσει κι αυτός σου ο εαυτός. Όσο κι αν ουρλιάζω. Τραβλατε με κι ας κλαίω. Αρκεί να μη με κόβετε ή να με τραβάτε χωρίς να σταματάτε όταν λέω στοπ. Αφήστε με μετεξαιταστέα πλιζ. 

ΠΑΜΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΡΕ 

Βάλε pink floyd