ορίστε, πόσο απλό ακούγεται. Άλλο είδος συνθήκης και επικοινωνίας! Με τόσα χιλιόμετρα ανάμεσά μας βρίσκω την ψυχραιμία. Μα θέλω να τα πούμε ιδιαιτέρως.
κατά τα αυτά άλλα πολύ παράπονο. Τα βλέπω όλα τα περίεργα που έχω κάνει κι έχεις κάνει. Που έχεις κάνει κι έχω κάνει. Όλο "ουρλιαχτά" ρε παιδάκι μου πνιγμοί κι εκκλήσεις τρίτου τύπου. Αλλά είμαι σίγουρη πως δεν είναι μόνο από φαντασία αυτό που συμβαίνει. Όλα διαλύονται όταν σε φιλώ δεν έχω κανέναν πόνο, παράπονο. Να το κοιτάξουμε αυτό. Να γινόταν με κάποιον τρόπο. Γιατί το έπαθα αυτό τόσες μέρες, έπρεπε να είχα έρθει με τα παιδιά να σου πω τα κάλαντα. Να σου είχα είδη στήσει την μηχανή να ταξιδέψουμε δίπλα δίπλα σε κανένα αεροπλάνο. Βλακείες. Κατάλαβες, που πάμε έτσι! Ε αγάπη μου; Το περπατήσαμε όμως το μίλι, μπορεί σε διαφορετικούς χρόνους αλλά το λέει η περδικούλα μας, μη λέμε ότι θέλουμε τώρα. Αν σε είχα μπροστά μου και ... θα σε ξέσκιζα. Ισχύει. Ότι μου κόβονται τα πόδια και παθαίνω τρελή φάση. Και μου λείπει κι η πνευματική σχέση μας πολύ. Είμαι η Νάνσυ και είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη με την Χαρίτα, που μου είπε ότι είναι στρέιτ κι ότι χρειάζομαι γιατρό. Ποιο είναι το πρόβλημα;
πες μου, είσαι καλά; Τι θέλεις;
..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή