Ξένοι

Οι κύκλοι των ερώτων πως κυλάν θρυμματισμένοι
Ατέλειωτα και Άναρχα, ανάκατα κολλημένοι.
Γυρνούν, γεμίζουν απ’ τα σπασμένα ανοίγματα
Τρεκλίζουν, ονειρεύονται σκαρώνουν αινίγματα

Η λογική συνέχεια, για να περάσουν μεριάζει,
Θέρμη κυριαρχεί και πάγος που εναλλάσσονται.
Μέχρι το επιτηδευμένο λάθος της αλήθειας .

Ξένη πλέω τη λαοθάλασσα στο καράβι της λήθης,
Συμπιεσμένο κενό με γεμίζει από σκέψεις
Για μια χαμένη υπόσχεση με βάση αναληθή .

Μια ψυχή ματώνει μετέωρη στ’ άστρα,
Κι όταν πέφτει κάτω την τραβάν τα σκυλιά
Την έχω κλέψει απ’ τη μούσα με τ’ άσπρα
και τα μυρωδάτα μπουμπούκια στα μαλλιά.

Την άρπαξα λάγνα, πλάνα, και το φέρω βαριά
Καθώς προσπαθώ να το εξαλείψω με σκέψεις
μέσα της πετώντας όλο κι όλο πιο μακριά.

Ξένη πλέω τη λαοθάλασσα στο καράβι της λήθης,
Συμπιεσμένο κενό με γεμίζει από σκέψεις
Για μια χαμένη υπόσχεση με βάση αναληθή .

Ζω σε μια Γη μοναξιάς που μου μοιάζει
άγνωστος πριγκιπικός μικρός πλανήτη
Συνωστισμένος από ανθρώπους τέρατα
Με επιβίωσης ένστικτα βασικά τραγικά .
.

Να φύγω. Να λείψω. Να χαθώ.
ΤΟ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ!

[γιατί να έχω άποψη, για έναν θεό, ή έστω έναν ημίθεο
Να τον εγκωμιάσω, να του μοιάσω εγώ ή εγώ να τον μιάσω?
Καίει το φως, είναι η αλήθεια, και το λάθος της.
Τώρα η κόλαση μου είναι ένας άνθρωπος.
Που δεν μπορώ να αισθανθώ
Που λείπει ετούτο το συν (+)
Χωρίς αισθήσεις και συναισθήματα
Κουβαλώ ένα συν (+) σα σταυρό.
Να πρέπει να αλλάζω, να σε -Ξε-χάσω.
Κι αυτό το -Ξε- που μου λείπει θα το βρώ
Ξε-νη όταν γίνω.]

(foto by me)