Ο θόλος της αποικείας ήταν ο τελευταίος, ο πιο απομακρυσμένος δορυφόρος του Ηλίου μας. Ήταν ένα τέχνιμα σε τροχιά 2500 ετών με δυσδιάκρητο συμπαντικό μέγεθος, ακόμα και απο τα πιο ανώτερα είδη.
Το μαγνιτικό χάπι έδινε την δυνατότητα στους άποικους να έλκονται και να βρήσκονται στη ΓΗ με μια πτώση διαρκίας μόλις 10 λεπτών.
Όμως τα τελευταία δυό χιλιάδες τόσα χρόνια, μετά την εμφάνηση του Χριστού, κανείς δεν το προτιμούσε για διασκέδαση. Άλλωστε, η φθορά που προκαλούσαν μερικές ώρες επίσκεψης, είχαν σημαντικό και πολύ ακριβό αντίτιμο για την φυσική αλήθεια.
Μα, για τον Ορέστη δεν ήταν έστι, είχε αποστολή, ένιωθε ξεχωριστός για αυτή την δοκιμασία, ευγνώμον για την ιστεροφημία που θα τον ταξίδευε στους ανθρώπινους αιώνες, τυχερός που θα βίωνε την ανώτερη ένωση, την πλατωνική τελιώτητα, το κούμπωμα των δύο πλευρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή