ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

 

Σήμερα ψυχοσάββατο έπιανα το σαγώνι μου πολύ ώρα σκεπτόμενη με το βλέμμα πάνω στην εικόνα την λαμπερήν εικόνα του Άξιον Εστί. 

Ω χωρίς ενοχή! Την Παναγιά που κρατά το θείον βρέφος χωρίς επιβολή και χωρίς προτροπή χωρίς περιφάνεια και  ντροπή. Είχα κλάψει πολύ το πρωί για να κλάψω πάλι στην συγκίνησή μου. Μόνο που μου πέρασε απ' το μυαλό να τί θα ήθελα να γράψω το επιτάφειό μου. Και δεν ήξερα. 

Αφού ρώτησα τί ήθελε το όνειρό μου να μου πει. Θυμάμαι  δεν είναι κατα τα βουνά ήταν μπροστά απ' την θάλασσα. Νησί είναι να πάω παραθιναλός . Μη μπλέξω στα βουνά. Να πάρω μια πορεία λίγο πιο μέσα από την αμμουδιά κι ίσως το θυμηθώ. Αφού με ρωτάω τί ήθελε το όνειρό μου να μου πει. Για την ασπίδα μου; για τα λόγια των μεθυσμένων; για τις τύψεις μου και τις ενοχές μου που εξαφανίζονται στο Άξιον Εστί και τις ακούω μόνο από ανθρώπων στόματα. 

Ω Παναγιά πως αγκαλιάζεις το παιδί στο Άξιον Εστί μόνο σηκώνοντάς το και πως σε κρατάει αυτό μόνον απ' τον μαστό! Θαυματουργή εικόνα! Φως! Φάρε μου. Χάρη! Και χάρτη κάθε αφετηρίας και προορισμού μου.