Αγάπη μου

 

Τα βλέπεις τα βουνά εκεί στο βάθος το τελευταίο προς την θάλασσα το ψηλό με τις δυο κορυφές είναι η Παλιοβούνα πάνω από το Μεσσολόγγι. Και πιο μέσα τα πίσω πίσω τα χιονισμένα είναι το παναχαϊκό και ο Χελμός. 

Και το βλέπεις αυτό το πλεούμενο κάτω εδώ στο βάθος δίπλα από τα δυο τα τσιμεντένια τα στρογγυλά. Αυτό είναι ένα παράξενο πλεούμενο ή δυο ή τρία και το κανένα; Που να ξέρω τί περίεργα είναι αυτά αλλόκοτο είναι και που είναι τώρα τα κιάλια..

Θέλω να είμαι ο Κανένας, αυτός ο ψεύτικος. Πότε θα το ξεπεράσω ;

Δεν ξέρω γιατί τα έσπασα όλα και δεν ήταν μπλόφα η μαχαιριά να μην το ξαναπείς έτσι. Ήταν αυτός ο συμπαθής τρελός και είναι και πάει ψηλά και πάει χαμηλά και θα βγει αν βγει κάπου στη μέση. Ήθελα να σου πω ένα σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ και θέλω. 

Δεν ξέρω τί κάνεις τί γίνεσαι πως είσαι τώρα κι αν κτλ. Μόνο ήθελα να σου πω πως θα σ' αγαπώ από τότε που έκλαψα πρώτη φορά στον ώμο σου κι αφανήστικα γιατί ο ώμος αυτός ήταν λέξεις που αγαπήσαν πολύ τον κανένα. Δεν ξέρω πως να το πω.

Δωσ' μου το ψέμα σου να φτάνω στην αλήθεια. Να αγαπώ τον κανένα του κανενός, τον έναν. Που δώσ' μου λέει και το παίρνει. Και το καβαλάει και φτάνει στο κανένα. Μα πάλι στο ένα του κανένα στο κανένα του κανενός. 

Είναι τόσο μέσα μου τόσο ένα που το καθένα κανένα. 

Ω ποιητή!

 Ω σώμα 

Ω ψυχή

Ω Κανένα!

... και Ω Ρόδο Του Κανένα.

Μα πάλι νιώθω πως έχουμε πηδήσει ένα στάδιο. Έχουμε πηδήσει ΚΑΝΕΝΑ στάδιο;