Οι άνθρωποι που είναι σαν εμένα, έτσι κάπως δηλαδή λίγο πολύ σχιζοφρενείς ή προς τα 'κει με αισθητηριακά προβλήματα κτλ υποφέρουμε στην πόλη κουραζόμαστε απίστευτα το αστικό περιβάλλον μας φτάνει στον πανικό και τη φρίκη. Αυτό που είναι για όλους τους άλλους χαρά να πάνε για ψώνια να περπατήσουν στην βαβούρα και στον συνοστισμό για μας είναι μαρτύριο και πολύ άβολο και δύσκολο πράγμα εξοντοτικό και γίνεται δυσάρεστο.
Δεν είναι ότι δεν θέλουμε να έρθουμε ή ότι απλά βολευτήκαμε εδώ πέρα και δεν μας αρέσει να τολμάμε και να κάνουμε αυτό που λέει η καρδιά μας. Είναι μεγάλη η ανηφόρα.
Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε ή ότι κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ή ότι βαριόμαστε ή ότι σνομπάρουμε και δεν θέλουμε να κοπιάσουμε και να δοθούμε. Είναι ότι όταν έχεις δει πως ο κόσμος σου δεν έχει και πολύ σχέση με τον κοινό κόσμο μαθαίνεις για να συννενοηθείς μαθαίνεις να δέχεσαι αυτό που σου λένε κι όχι αυτό που βλέπεις κι αυτό που αισθάνεσαι ,το κρατάς για σένα. Δεν έχει σχέση με αυτισμό. Βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι κι αισθάνεσαι πολύ έντονα με οξύνια και λεπτοφυΐα. Ίσα ίσα που μαθαίνεις να εξασκείσαι πολύ, να παρατηρείς και αναγκάζεσαι να ξεπατικώνεις κοινούς τρόπους και συμπεριφορές για να συννενοηθείς και να ανταπεξέλθεις.
Δεν είναι πως συμβιβάζεσαι με το μέτριο. Όμως το μέτριο και το κοινό γίνεται ένα απαραίτητο εργαλίο για να τα καταφέρεις μόνος σου μια φυσιολογική ζωή. Αλλιώς θες σαμάνο δίπλα σου γιατί το ελεύθερο και το νορμάλ μας είναι κάτι σα να έχουμε φάει τριπάκια έξταση LSD και μανιτάρια.
Μήπως έτσι κάπως αλλά κάπως αλλιώς είσαι κι εσύ; Αλλά εσύ αγαπάς την πόλη τα κλαμπ και τα μεγάλα κέντρα. Κάτι άλλο έχεις εσύ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή