Όταν ξέρεις τί έχεις δώσει, χωρίς ποτέ να πιστώσεις και κάτι και το κάνεις μόνο από καρδιάς, καταλαβαίνεις γιατί σε αδικεί στο τέλος ο άλλος. Και σε αδικεί κι όλας βρίσκοντας για τον σκοπό αυτό μια ευαίσθητη στιγμή ή κάποιο ευαίσθητο σημείο σου. Είναι που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων της ανάγκης και αδυνατώντας να φερθεί ανάλογα βρίσκει κάτι το απομονώνει το γιγαντώνει πατάει εκεί και σου επιτήθεται ακριβώς την στιγμή που έχεις ανάγκη. Διότι δεν μπορεί να δώσει και αυτή η ανεπάρκεια του τον ενοχλεί. Όταν ξέρεις τί έχεις δώσει και φτάνει η στιγμή που έχεις ανάγκη και ο άλλος αντί να σου δώσει χωρίς να το ζητήσεις κι όλας σου ζητάει κι από πάνω και αφού δεν πάρει σε εχθρεύεται κι όλας έχε κατανόηση για την αδυναμία του και την λιγοσύνη του. Τόσο μπόρεσε. Σου έδωσε τόσον καιρό την χαρά και την ευχαρίστηση να προσφέρεις. Γιατί η πραγματική χαρά είναι στο να δίνεις. Το να παίρνεις είναι απλά μια παρηγοριά. Έτσι είναι. Η αδικία είναι και το κλείσιμο από ένα λογαριασμό. Αν κρίνεις πως έδωσες παραπάνω μένεις με θετικό πρόσημο. Όταν αδικίσε κατά έναν τρόπο έχεις κερδίσει. Αυτό και δίχνει το πλεόνασμα σου δηλαδή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή