Σήμερα κινήθηκα λίγο και πρήστικε πάλι λίγο το πόδι μου. Πονούσα αλλά βρήκα τόσα πολλά μανιτάρια που μου ήταν αδύνατο να σταματήσω να μαζεύω. Αφού χώρεσαν ίσα ίσα σε δύο καταψύξεις κι έφαγα και δύο κιλά. Μεθαύριο θα έρθει ένας φίλος μου ξάδερφος του μακαρίτη του Βέργου να μου μαζέψει με το συνεργείο του το κομμάτι που έχει τις πολλές ελιές. Και θα έρθει και μια ξαδέρφη μου να με βοηθήσει να μαζέψουμε δυο στρέμματα εδώ στο σπίτι που κάτι έχουν. Το υπόλοιπο έχει ελάχιστα και δεν με συμφέρει να πάρω συνεργείο. Θα κάνω ότι μπορώ. Πραγματικά είμαι τελείως κουλ και δεν έχω αγχωθεί. Μπορεί και να αλάφρυνα τελικά που μου έβγαλε χολή ο Αντώνης και γενικά που διαλύθηκε το συνεργείο μου. Αφού βρέθηκα σε ανάγκη και δεν έμεινε κανείς. Μου αφήσανε και τον καρπό μέσα στα πανιά και σάπισε τόσες μέρες καρπός πάνω από ένα σακί ελιές. Μιλάμε για αχαρακτήριστα πράγματα. Βέβαια εγώ μετά από αυτό που πέρασα οικονομικά φέτος δεν χαμπαριάζω τίποτα. Βλέπω ποιος μένει. Ποιος είναι ποιος κτλ. Το έχω ξαναπεράσει. Δεν μένει τίποτε. Είναι απίστευτο πόσο τρομάζουν οι άνθρωποι στο χωρίς λεφτά. Εμένα με απελευθερώνει. Αλαφραίνω. Τελειώνουν τα ψέματα. Μπαίνω στο διαχρονικό. Δε με τρομάζει. Βγαίνεις βέβαια εκτός κοινωνίας. Κι έτσι αποκαληπτεται πως δεν υπάρχει κοινωνία σήμερα παρά σχέσεις κατανάλωσης. Πάντως αναμένεται να είμαι λίγο καλύτερα οικονομικά φέτος σε σχέση με πέρσι και είμαι για να φροντίσω τουλάχιστον για το καλλιεργητικό μου μπάτζετ να μην ψάχνω όπως φέτος να μαζέψω τις ελιές με δανεικά. Θα έρθει και η χρονιά μου. Δεν ανησυχώ. Απλά δεν θα αναζητήσω όσους με άφησαν όταν χρεοκόπησα. Ξέρω τί είναι αγάπη και τί εστί φίλος και θα τραβήξω πάλι νότια. Θα έρθω και καμιά βόλτα Αθήνα, αλλά δεν υπάρχει εκεί και κάτι που να νιώθω πως με καλεί, για εμένα την Νάνσυ ολόκληρη, τον τρόπο μου την ζωή μου και την ιστορία μου.