Ρούχα για την εκκλησία

 

Πάλι κοιτάω το ταβάνι και είμαι βαριά. Κάνω μισό πράγμα και μετά νιώθω πολύ κούραση. Το κεφάλι μου βουίζει τα αφτιά μου βουλώνουν και ξεβουλώνουν πότε το ένα και πότε το άλλο. Οι μοναχικοί μου οργασμοί έχουν πληθύνει και δεν έχω καμία όρεξη για κοινωνικότητες. Δεν έχω όρεξη ούτε για τέχνη, ούτε καν για βόλτα. Μπορεί ακόμη να είμαι καταβεβλημένη από τον γκόβιτ γιατί ακόμη με ενοχλεί ο λαιμός μου και μπορεί σίγουρα να είναι και κάποια στερητικά από την έλειψη της τετρακαναβιδιόλης η οποία όμως με βοηθάει να σκέφτομαι πιο πρακτικά και να μην γίνομαι έρμαιο του ονειρικού μου τοπίου. Κι όλα αυτά είναι μια ευκαιρία να αλλάξω και λίγο ζωή, να προσανατολιστώ λίγο πιο λογικά και σε πρώτο επίπεδο. Δεν μετανιώνω για τίποτε από τα βασανιστήρια που έχω περάσει και για όλα τα κακοτράχαλα τα δύσβατα και τα αδιέξοδα της καρδιάς μου που με βγάλαν σε θέες απίστευτες και σε αποφάσεις που δεν μετανιωνω με τίποτε παρά μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να νιώσω. Για όλα τα ηρωικά ΟΧΙ που είπα και τα τινάγματα που έκανα και τα γκρεμίσματα που έχτισαν το θαυμαστό αρχιτεκτόνιμα της μοναξιάς μου που είμαι τόσο περίφανη που δεν ήταν και δεν είναι προϊόν κάποιας ηθικής ή στρατηγικής αλλά καρδιάς και αισθημάτων. Αυτά τα πρωινά, που μπορώ να διαθέτω στον εαυτό μου για λίγο ακόμη πριν ξεκινήσω την σκληρή μου δουλειά, δεν τα έδωσα ούτε στην τέχνη αλλά ούτε σε βόλτες και συναναστροφές. Τα δίνω να με χαϊδεύω και να τεμπελιάζω μέσα σε ένα πιχτό κενό διάνυσμα μιας απροσδιόριστης απόστασης, μιας γενόσιμης μοναξιάς κάποιου ουδέτερου συντονισμού σημαιοφόρου του ορίου μου και των επαναστατημένων αναγκών κι επιθυμιών μου. Σήμερα νιώθω μεγάλη περιφάνεια, εκτιμώ πιο πάνω τις αξίες μας και δεν θέλω να ψωνίσω αυτό το θηριοβιβλίο. Δεν καταδέχομαι να δώσω ένα δυο λίτρα λάδι για να το αγοράσω. Μπορεί να έδινα στην τρέλα μου κανένα χωράφι για να το πάρω από τα χέρια σου αλλά τόσο φθηνά και απρόσωπα δεν το θέλω. Ούτε στην ουρά θα κάτσω για να το πάρω υπογεγραμμένο. Άσε που κάτι ξέρω κι εγώ από λογοτεχνία και δεν έχω καμιά όρεξη να ξεφυλίσω τον τάφο μου και όλα αυτά τα wasted που λέμε και τα περιτυλίγματα και τα αναλώσιμα τα ληγμένα. Όσο κι αν επαναλλαμβάνεται η ιστορία δεν είναι ποτέ όμως η ίδια και αυτά πάει τα έζησες και πάμε για άλλα. Όταν εκδήδεται κάτι χάνει την ευκαιρία για τον προσωπικό παραλήπτη του και γίνεται κάτι πιο που μπορεί να είναι πια προσωπικό μόνο για αυτόν που το έγραψε και γινεται εργαλείο και στοιχείο της δική του μόνο και μόνο προσωπικής ιστορίας. Δεν ξέρω να το διατυπώσω καλύτερα αλλά πιστεύω πως χάνει την όποια συγκεκριμένη του λειτουργία και γίνεται κάτι το κοινό. Κι εμένα δεν μου αρέσει να μοιράζομαι τα τόσο προσωπικα μου κι αν το έκανα γίνεται για να σβήσει ας πούμε αυτή του η ιδιότητα η συγκεκριμένη και η προσωπική όσο κι αν η δημιουργία του βασίζεται πάνω σε αυτή κι αυτό είναι που διαφυλάτω και δυσκολεύομαι να εκδόσω έργα μου ή να τα δημοσιεύσω κι όταν το έκανα ένιωσα αυτό το σβήσιμο και σαν να πήρα πίσω τα δώρα που σου έκανα ας πούμε και να τα έδωσα σαν ρούχα παλιά  ας πούμε που δεν θέλω να ξαναφορέσω σα να τα έδωσα στην εκκλησία για τους φτωχούς. Κάπως έτσι.