Είδα στον ύπνο μου πως ήμουν σε ένα στέκι δίπλα από το κουρείο και είχα πάει με το κλαρίνο μου και την κιθάρα μου να παίξω μουσική. Είχα πολύ άγχος μήπως σπάσει η κιθάρα μου και την στερέωσα κάπου πίσω μου και δεν την έβγαλα κι  άνοιξα το κλαρίνο αλλά όταν πήγα να το συναρμολογίσω η θήκη για τα καλαμάκια ήταν σα μπιζουτιέρα κι είχε μέσα καλαμάκια χύμα χωρίς τα προστατευτικά και χάντρες κοσμήματα και κοχύλια και βρήκα μόνο ένα εναμισάρι που είναι αυτό με το οποίο ξεκινώ και ήταν ψαλιδισμένο και είδα κάποια άλλα δυομισάρια κι αυτά σε χάλια κατάσταση φαγωμένα και τσακισμένα από τα τόσα πράγματα εκεί μέσα και άλλα νούμερα τεσσάρια και πεντάρια και μεγαλύτερα που δεν υπάρχουν κανονικά φτάνει μέχρι το τρία κι όσο ανεβαίνει το νούμερο είναι πιο σκληρά και χοντρά και ανεβαίνει η δυσκολία παιξίματος. Τελιλά βρήκα ψάχνοντας στον χαμό ένα καλό καινούριο σε προστατευτηκή θήκη και το γύρισα να δω τί νούμερο είναι και έγραφε οκτώ!!! Και φρίκαρα γιατί ήξερα πως αν ξεκινούσα με τόσο μεγάλο νούμερο δεν θα τα κατάφερνα με τίποτε τόσο ψηλά και θα μου τσίριζε σίγουρα το κλαρίνο και δεν ήξερα τί να κάνω αλλά δεν ήθελα να βγάλω και την κιθάρα γιατί ήταν πολύ στενά και φοβόμουν ότι θα την κοπάναγα κάπου και σκεφτόμουν γιατί δεν έφερα την φλογέρα και γιατί συνήθως την υποτιμώ ως ταπεινό όργανο για κοινό.

 Ενώ είναι το πιο εύκολο και στο κουβάλημα αλλά και στο παίξιμο αφού είναι αυτή που παίζω συχνότερα και πάντα και στα ξεσπάσματά μου είναι αυτή που με ηρεμεί και με γλυτώνει και την προτιμώ.