Ένα ζημιάρικο κουτάβι ήμουν για σένα και με εγκατέληπες και ξαναγυρνούσα ώσπου μια μέρα βρήκα την πόρτα κλειστή και ξίνω την πόρτα και τις τρωω και μου είπαν πως πήρες τον μπόγια να με μαζέψουνε

 

Κάπως έτσι μπορεί να είναι ένα ένδοξο λαμπρό αδιέξοδο.

Και με πιάνει και παράπονο που δε μου έγραψες εσύ ποτέ κάτι ενώ έχεις γράψει για τόσους άλλους που μπορεί και να μη το άξιζαν μερικοί. 

Με πιάνει παράπονο και θλίψη κι από την τελευταία γεύση της πλήρους αποξένωσης κτλ. Πράγματα που προσπαθώ και αφαιρώ στην νιρβάνα μου. Γιατί μου τρελαίνουν το κεφάλι. Και προτιμώ τα ψέματα ή να τα έχω για ψέματα. 

Δε πρόκειται να κάνει κανείς πίσω σε τίποτε. Θα ήθελα απλά να κατάφερνα μια όμορφη ρεαλιστική εικόνα κυριολεκτική. Να μη πεθάνω με την ρουλέττα στο κεφάλι μου να γυρίζει κι όπου κάτσει κι όπως κάθεται κάθε φορά. 

Ή να κατάφερνα να παραιτηθώ από αυτή την αναζήτηση για να χαρώ με όλο μου το είναι ενωμένο εδώ σε ότι γύρω μου υπάρχει.  

Τα παίζω όλα με το χειρότερο χαρτί. Κι εδώ και αιωνες έχω ξεμίνει από υπομονή, δεν την είχα και ποτέ μου δηλαδή. 

Να τα βράσω τα ποιήματα. Πόσο να διαρκέσει κι αυτή η μαστούρα. Τα γεύματα πρέπει να είναι κάθε τέσσερεις ώρες. 

Σήμερα το μεσημέρι έσπασε κι η μικρή τον καθρέφτη που είχα πάρει του μακαρίτη του Γιάννη.

Και το βγαίνουμε μωρό μου βγαίνουμε μέσα απ' το τούνελ.