Όλο το τοπίο εμείς

 

Ακουμπώ τις σκέψεις μου στα κύματα 

Ένα τοπίο νεκρής φύσης

γίνεται από άκρη σ' άκρη μια ύπαρξη 

Ενα σώμα ένας οργανισμός 

ένας ψυχισμός που παίρνει 

αυτήν την μορφή και εκφράζεται 

κάθε στιγμή διαφορετικά.

Οι αισθήσεις μου 

κι αν τεντώνονται 

και περνούν το πέλαγο

δεν αρκούν να αγκαλιάσουν 

την απερντοσύνη του ορίζοντα

του ουρανού 

των κυμάτων που μοιάζουν 

με δέρμα που πάλεται 

κι αποπνέει την γεύση

και μια ιδέα για τα βάθη.

Όμως αυτό που νιώθω

μ' αυτές τις σκέψεις

θα ορκιζόμουν πως 

ξεπερνά τις γνωστές αισθήσεις

και στου ορίζοντα την γραμμή 

βρίσκω μια σχισμή

που σα χαρτί 

και μπαίνω από αυτή την σχισμή

της πόρτας στο σπίτι σου.

Γλυστρώ κάτω από την σχισμή 

στου ορίζοντα την γραμμή 

της ύπαρξης το τοπίο 

της νεκρής φύσης που κοιτώ.

Είμαι αυτό το χαρτί

κι απάνω του έχω γράψει

με το αίμα μου 

και το πνεύμα μου 

μια ευχή.

Με τα χρώματα της δύσης 

Με τα χρώματα της ανατολής

Τα ίδια τα χρώματα 

από τα πιο ευαίαθητα 

μέρη του κορμιού μας.

Όλο το τοπίο είμαστε εμείς.