Αγαπημένε μου,

Εύχομαι να έχεις υγεία, να σου συμβαίνουν όμορφα και δημιουργικά πράγματα. 

Πάει καιρός που δεν απαντάς στα γράμματά μου. Κάποιος με συμβατική ματιά θα μπορούσε να πει πως η αγάπη που πίστεψα πως μου είχες μάλλον τελείωσε ή ίσως να ήτανε μια ιδιαίτερη συμπάθεια μέσα στα τυπικά όρια της ευγενείας. Τα οποία δεν τα ενδιαφέρουν οι καταστάσεις έξω από αυτά. Πόσο μάλλον αν πρόκειται για κάποια δυσάρεστη παθολογία.  Εγώ προτιμώ να βλέπω πίσω από την απόριψη και την σιωπή άλλες, "τρελές" ιστορίες. Να προσπαθώ να το ερμηνεύσω ως κάποια ιδιαιτερότητα της αγάπης, ακόμα και ως κάποια της ζωής εκλεκτή δοκιμασία. Προσπαθώ δηλαδή να κρατώ μια όμορφη αίσθηση για την αγάπη μας. Ακόμα κι αν χρειάζεται γι αυτό να μπαίνω και σε πεδία ονείρου ή παραλόγου. Άλλωστε είμαι σε δημιουργική περίοδο και έτσι έχω εμβαθύνει πολύ στην αυτογνωσία. Βρίσκομαι σε ένα νέο σημείο. Θα ήθελα να ανταλλάζαμε προβληματισμούς για τα έργα μας. Να μιλούσαμε για έρευνες αλλά και για καθημερινότητα. Είναι φριχτός ο πόνος της απώλειας της επικοινωνίας μας, ας είχε τόσα προβλήματα και "σκοτεινά" σημεία. Μου λείπεις τραγικά, η αγάπη σου. Τι έγινε η αγάπη σου, που να την ψάξω στη γη, πώς να την ψάξω για να την βρω. Να δω και να ακολουθήσω την ματιά σου που αγαπώ και με συναρπάζει. Έχεις καιρό να γράψεις. Τι να σκεφτώ; Πηγαίνω πάντα στον γιατρό μου. Με βοηθάει να κάνω πως ξεχνάω. Αλήθεια είναι τόσο ενοχλητικό να διατηρούσαμε ας πούμε μια επικοινωνία; Θα ήθελα να υπάρξει η δυνατότητα να συναντηθούμε. Είναι όντως  τόσο ενοχλητικό για σένα αυτό; Ακόμα κι αν είμαι ευγενική και ταπεινή όπως τώρα που σου γράφω; Γράφω να σου πω ότι πιστεύω πως αξίζουμε μια ευκαιρία. Γιατί δεν έχω λατρέψει και αγαπήσει άνθρωπο όσο εσένα. Και τα παιδιά μου τώρα φυσικά. -Κι ας ακούγεται κάπως βαρύ αυτό και υπερβολικό, δεν είναι-...

Θα πέθανω από χαρά αν μου γράψεις κάτι, οτιδηποτε. 

Αν θες, σ'αγκαλιάζω

Αν δε θες πάλι, θα καταλάβω. 

        Σ'αγαπώ

            Η Λίλη σου