Αποφράδα ημέρα

 

Σήμερα τα ξημερώματα τραυματίστηκε θανάσιμα ο Πίπης και ξεψύχισε λίγο πριν το μεσημέρι. Ο Πίπης ο καλύτερός μου φίλος χήνος με συντρόφευε σχεδόν δέκα χρόνια και μου στάθηκε σε πολύ δύσκολες στιγμές. Υπήρξε παραδειγματικά γενναίος. Επιβίωσε από τσακάλια και αγρίμια όλα αυτά τα χρόνια ως το μακροβιότερο κατοικίδιο της μέχρι τώρα ζωής μου. Χάθηκε άδικα από μια ύπουλη επίθεση της Τσίκας, ενός τελικά απαίσιου και παθολογικά ζηλιάρικου κοπρογκριφόν που δέχτηκα να υοθετίσω την περασμένη άνοιξη. Σήμερα θα την είχα πνίξει με τα ίδια μου τα χέρια αλλά εν τέλη σκέφτηκα μια δικαιότερη μοίρα για αυτήν. Την πήγα και την άφησα στον σκουπιδότοπο. Εύχομαι μέχρι το πρωί να την έχουν φάει τα τσακάλια. 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει φίλε μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα γαλανά σου τα ματάκια, το πόσο με καταλάβαινες και πως ερχόσουν κοντά μου, πώς τραγουδούσαμε μαζί, πόσο με δίδαξε το ήθος σου κι η πίστη σου στην αγάπη. Πως με περίμενες έξω από την πόρτα κάθε φορά, το γέλιο που έκανα με τους τρόπους που έβρισκες να κλέβεις τα σταφύλια από την κληματαριά, πως έκλεβες την παράσταση κάθε φορά. Η ζωή δεν είναι ίδια χωρίς τον Πίπη. Δίχως την χάρη του και την ομορφιά του.

( Ο Πίπης  ... η τελευταία του φωτογραφία, συντροφιά μου έξω από την κουζίνα)