Πόσα μου μαθαίνεις, πόσο σε αγαπώ!

 Πόσα μου μαθαίνεις, πόσο σε αγαπώ!  

Σε βλέπω μπροστά μου και βγάζω τη ζώνη απ’ το παντελόνι μου. Άργησα να ξυπνήσω μα τώρα ξέρω τι βλέπω. Σε βλέπω μπροστά μου και βγάζω τη ζώνη από το παντελόνι μου και την περνάω στα χέρια μου και την τραβάω με τα δόντια τη σφίγγω να σταματήσω, να δέσω τα χέρια μου. Πρέπει. ΛΥΣΕ ΜΕ. Άσε με, όπως θέλω να σ’ αγκαλιάσω. Να σπάσει ο χρόνος και να χυθεί όλος πηχτός αιώνιος.

Αυτή η γυναίκα με βασανίζει. Μου έγινε παθολογία. Σε βλέπω μπροστά μου και βγάζω τη ζώνη από το παντελόνι μου, την περνάω στα χέρια μου και την τραβάω με τα δόντια τη σφίγγω να σταματήσω τα χέρια μου .. σε κοιτάζω και δε χαζογελάω. Θέλω να σε .. όπως μου έχεις .. το μυαλό.

Πόσα μου έχεις μάθει αγάπη μου, πόσο σε αγαπώ!

Δε γίνεται να γράψω έτσι τίποτα.

Ήθελα να σου πω πως μου άρεσε πολύ το ποίημα. Κάθε φορά καταλαβαίνω και περισσότερα. Θέλω κι εγώ να κάνω την άσκηση. Να περιγράφω σκηνές και να τις μεταφέρω, να τις συμβολίζω κρυφά. Να τις βλέπω στο τώρα με αυτή την απόσταση ως άλλος.

Μέσα από τα μάτια σου. Να νιώθω. Να ονειρευτώ

Είναι το βίωμα το ανθρώπινο που έχουν τα όνειρα των ανθρώπων. Το πιο ωραίο στα όνειρα είναι όταν ξαπλώνεις και κοιτάς ουρανό –έστω, μέσα από το αλμυρίκι, το πεύκο, τον κέδρο, την ελιά- μαζί με αυτόν που αγαπάς και μιλάς και λες, όνειρα, τι θέλεις να κάνεις. Το πιο ωραίο στα όνειρα είναι αυτό που νιώθεις όταν κοιτάς ουρανό μαζί με αυτόν που αγαπάς και μιλάς για όνειρα. Το πιο ωραίο στα όνειρα είναι να ονειρεύεσαι μαζί με αυτόν που αγαπάς. Να κοιτάς ουρανό –έστω, να τρυπάς το ταβάνι- και να ονειρεύεσαι μαζί με αυτόν που αγαπάς μιλώντας πάνω στο ίδιο όνειρο.

Θα ήθελα να σε βλέπω πολλές φορές ξαφνικά μπροστά μου.

Θα ήθελα να είχαμε ένα στούντιο μαζί που να οργανώναμε από εκεί καλλιτεχνικά πράγματα, πρότζεκτ, παραστάσεις, εκθέσεις, παρουσιάσεις, υλικό, έντυπα, τέτοια πράγματα. Μπορεί και να είναι ολόκληρος χώρος που να έχουμε μαζί και να κάνουμε τέτοια πράγματα. Να το κάνουμε όποτε έχουμε κέφι. Να είναι τον χειμώνα στην Αθήνα και τον υπόλοιπο καιρό επαρχεία.

Το φθινόπωρο θέλω μέχρι να πεθάνω να το περνάω στα βράχια της πατρίδας και στις ελιές. Για να σου γράφω ποιήματα και να μου γράφεις κι εσύ και να νομίζουμε ότι είναι δικά μας.

Το καλοκαίρι να πηγαίνουμε Γαύδο. Και κάθε άνοιξη να ξαναερωτευόμαστε. Με τραγούδια και μικρές εκδρομές. Αλλά αυτά είναι πολύ γενικά. Θέλω να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα.

Να ξυπνήσουμε μαζί και να ξεκινήσουμε μια μέρα από έρωτα και πρωινές δουλειές. Να χαλαρώσουμε μαζί λίγο το μεσημέρι. Να έχουμε ελεύθερο όλο το απόγευμα και το βράδυ να δούμε ταινία.

Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να φανταστώ και να ονειρευτώ τίποτα το ουάο. Έχει κολλήσει το μυαλό μου πάνω σου, και δε με ενδιαφέρει ούτε τι και πως και τίποτα άλλο.

 Ούτε καν τα ποιήματα. Μόνο για να σε πείσω θα έγραφα κάτι. Μόνο για να σε καταλάβω θα έκανα κάτι. Να περάσει από εκεί σαν το αεράκι. Να πέσει από το δέντρο σαν λουλουδάκι στο δέρμα σου.

Ονειρεύομαι στη ζωή μου να με βλέπεις πολλές φορές ξαφνικά μπροστά σου. Να δένω τα χέρια μου και να εμφανίζομαι ξαφνικά μπροστά σου. Να μη μιλάω πολύ και να μη χαζογελάω καθόλου. Μέχρι να με λύσεις.