Επιστρέφω από μεγάλη ανάγκη στην τρέλα. Προσπάθησα εκατό φορές να το περιγράψω και δεν μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω. Με πιάνουν τώρα γκρίνιες, παράπονα, ανασφάλειες, ματαιότητες, μελαγχολία. Είχα βρει έναν δρόμο να ζω με πάθος πηγαίνοντας προς το όραμα. Δεν αλλάζει αυτό. Η γέφυρα είναι εκεί, ένα πακέτο δρόμος. Όπως και τα λόγια και οι πράξεις που κρέμονται κι αιωρούνται στον χωροχρόνο. Ζήτησα κάποια πράγματα και συνεχίζω να τα ζητώ. Δεν γίνεται τίποτα με φιλολογίες αλλά δεν γίνεται και τίποτα αν δεν μιλάμε, με κάποιον τρόπο να μιλάμε ξεκάθαρα. Όμως έτσι κι αλλιώς πάντα επιστρέφω στην τρέλα. Γιατί χωρίς αυτό το πάθος μελαγχολώ. Κι όταν το «τακτοποιώ» πλήττω, πλήττω τρομερά. Όπως όταν περιμένουμε να μπούμε στον γιατρό. Πρέπει να σκαρφιστώ πάλι διάφορα. Αντισυμβατικά, επικίνδυνα και με ρίσκο. Παρατραβηγμένα και μυστήρια, αντιφατικά, αμφιλεγόμενα έως προβατικά να μας στήσω. Να πιάσω την μια άκρη να τεντωθώ στο κενό να πιάσω και την άλλη και να δένω κόμπους ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή