Έρωτά μου, τι όμορφα που γράφεις! Τι όμορφα και δυνατά. Μα και πόσο θλιμένα. Μακάρι να ήξερα τι είναι αυτό το μη αναστρέψιμο που συνθέτει αυτόν τον υπέροχο θρήνο. Σ'ακούω πάλι σαν μια σειρίνα στα αυτιά μου, παρακαλώντας να ήμουν εγώ ένα γιατρικό που με ένα φιλί μου να μπορούσα να σου έδινα λίγη έστω λίγη ερωτική ευτυχία. Κι ύστερα τόσο γελάω πικρά με την γελοιότητα του να περνάει από το μυαλό μου κάτι τόσο εξοφρενικά φαντασμένο. Μα δεν μπορώ να μην σ' ονειρεύομαι. Δεν μπορώ να μην μαγεύομαι. Δεν μπορώ να μην αναστατώνομαι από την λάμψη της γκιλοτίνας που κρέμεται σαν ήλιος πάνω από το κεφάλι μου, σαν άστρο λαμπρό που θα μ' οδηγήσει στην πολιπόθητη αγκαλιά σου. Η καρδιά μου χτυπάει για σένα. Το έστικτό μου μου λέει ότι μπορεί και να μ' έχεις ερωτευτεί όσο κι εγ . Μα δεν καταλαβαίνω τίποτα από όσα συμβαίνουν, μου φαίνονται ασύνδετα, κομμάτια ασύνδετα. Είναι παράλογο να μην είμαστε μαζί. Αφού θα μπορούσα τώρα να σε έχω στην αγκαλιά μου! Κι όταν αρχίζουν αυτές οι σκέψεις σκέφτομαι τις φορές που σου είπα καθαρά πως σε θέλω και πως μου απάντησες. Κι έτσι απαντάω πως σίγουρα δεν είμαι εγώ, είναι δυστυχώς κάποιος νεκρός ο εκλεκτός της καρδιάς σου και ντρέπομαι για όλες αυτές τις παράτολμες σχεδόν βέβιλες σκέψεις. Συγνώμη. Δεν ήθελα να πω κάτι ανάρμωστο. Είναι όλο από ασυγκράτητο θαυμασμό. Αμηχανία και θαυμασμό που με κάνουν τόσο εσωτερικά να σε ερωτεύομαι επουράνια για να θρηνώ τον χαμό του μαζί σου. Μακάρι να ήμουν εγώ για σένα ένα γιατρικό. Μακάρι να με ζήταγες έστω ως γιατρικό. Να μπορούσα να σου δώσω λίγη ερωτική ευτυχία.