27.4

 

ΛΙΛΛΥ μου, 

Προσπαθώ να καταλάβω τι μου λες τόσο καιρό. -Αν μου λες όντως κάτι πλαγίως πλην σαφώς, αυτό που λαμβάνω τελικά ως είναι ή ιδέα αναφοράς, έτσι δεν βγάζω άκρη-. Προσπαθώ να δω τις καταστάσεις, δημιουργώ καταστάσεις και πιθανών να αντιδρώ με το ένστικτο της επιβίωσης, παρασυρμένη από το ρεύμα της ανατροπής που ζητάω για μας. Δεν θέλω να ανατραπούν όσα και όσοι αγαπάμε. Ζητώ για μας, αυτό που είμαστε. Τι είσαι, τι είμαι τελικά, είμαστε εμείς αυτό το ένα που γέννησε τόσα έργα; Γιατί κρούεις στο μέσα μου και δεν αποδέχομαι και δεν βολεύομαι στην αναισθησία του νάρκισσου, στην ονειροφαντασία, στην θεραπεία του γιατρού, την μέριμνα του εαυτού, στην όποια εικόνα και εξήγηση  μπορώ να πλάσω να δένει, δεν ηρεμώ. Και είναι από τα φρικτά πράγματα που έχω κάνει παίζοντας με τη ζωή και τον φόβο, που συνεχίζουν να γίνονται και γι αυτό δεν μπορώ να βρω ένα τρόπο να χαρώ το ποθητό ενώ πρακτικά είναι εφικτό. Ορίστε, τα μπέρδεψα όλα πάλι και δοκιμάζω για να δω που θα βγει. Έχω βάλει τα επικίνδυνα υλικά και τα ανακατεύω πάνω στη φωτιά με χαρωπή διάθεση δημιουργίας και με αδημονία που δεν κρύβεται πουθενά. Θέλω την αλήθεια να σκάει να πετάει το καπάκι και να ... γίνεται κάτι μαγικό. Αφού μου στερείς τα πάντα σου, μία μία της εκδοχές που θα μπορούσα να είμαι για σένα, έμεινα ένα άχρηστο για ουσιαστική ευχαρίστηση σώμα, αυτό και μόνο θα μπορούσε να είναι η πιο σημαντική ευκαιρία στη ζωή μου να αποδεχθώ την απόρριψη γενικά να το ξεπεράσω, την ανάγκη για κάτι τόσο δυνατό. Να δεχθώ με ευγνωμοσύνη την βοήθεια του γιατρού μου, και ότι ,,ότι με γιατρεύει τέλος πάντων. Το φεγγάρι γεμίζει. Αλήθεια προσπαθώ να καταλάβω αυτό που πλαγίως μου λες αψηφώντας τις ιδέες αναφοράς και τον κίνδυνο να μου στρίψει που μου το στρίβει και μου το κολλάει και το ανάβω. Έχω πάει βουνό θάλασσα, ουρανό τάρταρα, είδα το ηφαίστειο που σκάει μέσα από τους πάγους, πήγα παντού, μόνο σε σένα δεν έφτασα και σε μένα. Θέλω να ξηλώσω την πόρτα. Τώρα θέλω να ξηλώσω την πόρτα και τον τοίχο ολόκληρο και όλο το πάτωμα. Αν σε είχα μπροστά μου θα κάναμε έρωτα κάτω από σιγανή βροχή, στην αρχή με κινήσεις αγκυλωμένες, θα ζεσταινόμασταν όμως και θα αχνίζαμε σίγουρα . Μπορούμε να κάνουμε τόσα όμορφα πράγματα. Να έχουμε διάρκεια. Έχουμε σταθερά σημεία να βασιστούμε. Κι αν χρειάζεται θα μπορούσαμε να ξεγελάμε όσους χρειάζεται να ξεγελαστούν. Αγάπη μου. Χαραμάδα του μυαλού μου φως μου αγγελικό φτερό μου πίστη μου στη μανία του έρωτα και στην φρικτή ομορφιά που αισθάνομαι να με κινεί προς τα εκεί που πετάμε. Και διασχίζουμε το ουρανομηκές χάσμα. Γαμώ τους ειδικούς και τις πιθανές διαγνώσεις γαμώ την ομοφοβία μου μέσα τα ενοποιός, τα πρότυπα και της Γης τον άξονα. Τι θέλεις να κάνω δλδ; Με είδες και πέθαινα. Για σένα. Πνίγομαι σε ένα κεφαλοκλείδωμα με πόδια που είναι χταπόδια κι εγώ αμφίβιος γυρίνος τυφλός. Πάω για ύπνο, έλα, θα 'ρθείς;      

Σε φιλώ μια αιωνιότητα

                                                  O  ALiTZiM σου