Η Ελίζα χαμογελούσε ελαφρά και στα μάτια της καθρεφτιζόταν κάτι που θα μπορούσαμε να το πούμε συμπάθεια. Είχε καταλάβει ότι η Ηλέκτρα αισθανόταν την ελευθερία να εκφράζει σε αυτή κάθε της συναίσθημα. Πως ένιωθε ότι δεν θα προκαλούσε κανένα ατύχημα ότι και να της έλεγε. Είχε φτάσει στο σημείο να μπορεί να εξομολογηθεί τα πάντα, ξέροντας ότι δε θα πάθαινε κάτι κακό από τις εξομολογήσεις αυτές, ότι δε θα κρινόταν. Άνοιγε την ψυχή της και απελευθερωνόταν από ότι βάρη κουβάλαγε μόνη της. Χαιρόταν τη δύναμη της ελεύθερης έκφρασης, μια δύναμη που δίνει αυτοεκτίμηση -πολύ πιο σημαντική και ουσιαστική ιδιότητα από την αυτοπεποίθηση και πολύ πιο δύσκολη. Έτσι άρχισαν να μειώνονται οι άλλες εκρήξεις που φυσιολογικά υπάρχουν όταν δεν υπάρχει ελεύθερη έκφραση. Το τραύμα που βιώνοντάς το της στερούσε τη θέαση της πραγματικότητας άρχισε να παίρνει τη μορφή του ιστορικού γεγονότος.
Ηλέκτρα, νομίζω είσαι έτοιμη
να πετάξεις τα βάρη της στενοχώριας για την απώλεια που σε πλήγωσε. Να αγνοήσεις κάθε λογικοφανή ανάλυση των καταστάσεων.
Είναι τόσο πολλά τα μη φανερά που εμπλέκονται σε κάθε συμπεριφορά, ώστε τα
στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας είναι πολύ λίγα για σωστό αποτέλεσμα.
Καλύτερα να ακούμε τη διαίσθησή μας, δηλαδή πού η καρδιά μας αναπνέει.
Βλέποντας μόνο το εμφανές, και άρα αγνοώντας τα βαθύτερα αίτια της συμπεριφοράς
του άλλου, καταλήγουμε εγωιστές, χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το
συνειδητοποιούμε, αφού ουσιαστικά αγνοούμε τον άλλο και ερμηνεύουμε τη
συμπεριφορά του με βάση τι θα σήμαινε αν κάναμε εμείς αυτό που κάνει
-όμως εκείνος μπορεί να το κάνει από τελείως άλλα κίνητρα και να έχει άλλη
ερμηνεία. Ο φόβος όταν τον κοιτάζεις κατάματα διαλύεται. Εκείνος που εμπιστεύεται έχει τη
δύναμη να αγνοήσει τον πόνο που δύναται να του προκαλεί ο άλλος, γιατί είναι από ανασφάλεια και
μεγάλη επιθυμία στο βάθος, – έτσι αλλάζουμε. Νιώθοντας πλέον αυτοεκτίμηση και ασφάλεια. Τότε «λύνονται
τα μάγια και σπάει η κατάρα» .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή