"Το Δικό Μας Απόψε"

Απόψε που πέθανα. 

Μην ασθενείς, μη θρηνείς.
Αναπαύσου

Χωλαίνουν τα δάκρυα.
Μηδαμινά μάτια, δεν ορίζουν

Συγκεχυμένα κι απροσάρμοστα στο φως

Πώς να κλάψεις τις σκιές -;-

Κι έβρεξα νύχτα απόψε που πέθανα. 

Αφού τότε θυμήθηκα τα πάντα:

Πώς γνέφουν, πώς βυζαίνουν τα χείλη,
πώς κρεμιέται το όναρ

Σκηνικό των δρώμενων -;- 

Πώς τρυγάς (;) θυμήθηκα
Να περιμένω κι άλλο θάνατο. 

Δίχως κλοπή της σωρού μου

Σωρός αποτσίγαρα, τσιμέντο κι αποσιωπητικά διαδικασίας 

Ακριβούς απόδοσης της χροιάς μου

Η χροιά σου -ερωτεύσιμη. 

Μπάντα δειλινού όταν λείπει το χάδι

Όταν η επανάσταση μαίνεται μέσα στα θολωμένα μυαλά

Στις καντίνες με τα λουκάνικα 

και πέρα στις αγορές τις αντιλαϊκές
Που σέρνουν καρότσια άδεια τα κοπάδια των λιποθυμισμένων

Ορδών όχλου και επαιτών..

Καλλιγραφίες αρνήθηκα κι αρνούμαι ντροπή 

στις ατσαλάκωτες μέριμνες και στα φρεσκοπλυμένα πουκάμισα

Τώρα που πέθανα. Ορώ. 

Φορώ μακό μαύρο και μαύρο τζιν με μυρωδιά ονείρωξης

Στην ξενιτιά του περιθωρίου μου 

που φυτά ρίζωσα τα φριχτά καρφιά σου

Κι όμως, θρηνείς -!- Και ασθενείς. 

Ανισορροπείς στα πταίσματα

Και λες, θριαμβεύεις στα εγκόσμια. 

Γλύφεις - Πάλι γλύφεις –

Πτερύγια αεροπλάνων που αιμορραγούν τους ανέμους..

Σ’ αγαπώ, σου λέω ξανά. 

Και ξανά προαυλίζεσαι με φτηνούς προστάτες

Απόψε που πέθανα μωρό μου

άσε να σου δείξω πώς κάνουν έρωτα οι αθάνατοι

Και πώς αρπάζουν το πάτωμά σου 

οι φλόγινες γλώσσες των κεριών – Φιλιών 

που απόψε νοστάλγησες
και έσκισες την αθανασία..

Εγώ επαναστατώ -!- 

της Ευαγγελιάς Πατεράκη 

..που ελπίζω να με συγχωρέσει για την επέμβαση μου στην ροη των στίχων.

(fotoart Emerson Williams)