άλα

με τρέλα..

οοοοοοοοοομ

κι αφρίζει η ποίηση

ένα ταχύτατο ταξίδι
γέμισε το μυαλό μου
μα το είδωλό μου

στην πρύμνη του καραβιού
πύρινη η κουπαστή, στέκομαι
αγγίζω τις δίνες στη προπέλα
που προσπερνάν στα νερά τα νοερά

και με φέρνει παντού
με γέρνει κατά την γέφυρα
ενός γνώριμου αγνώστου θεού
αντίκρυ, στην φθαρτή μας μορφή

(foto by frick-xristinart, Venezia Bienale)

παραισθάνομαι

χρόνοι χρωματισμένοι ασπρόμαυρα
πέρα απ του ορίζοντα τα τεκταινόμενα
αυτές οι ροές στις ανοιγμένες ρωγμές
σαν απ’ το άπειρο οπές των θεών απάτες

στα μάτια μάταια κλάσματα κλεμμένων στιγμών
μυστικών συγκερασμών, συμφωνίας του σύμπαντος

παραισθάνομαι στην κορφή,
τη συμπλεγματική μας μορφή
σταλίδες συντελικής καταιγίδας
γεμίζουν σύννεφα συνουσίας

μακρυά, εκεί, που σχίζεται η Γη
ηλεκτρικά σώματα γινόμαστε κεραυνοί
ασρτάφτουμε κι αφανιζόμαστε
λάμψεις και κρότοι, σκοτάδια, σιωπή

τα φτερά τραντάζομαι να βάλω, εδώ, τα χάρτινα
για να τα δέσω απ’τα σχοινιά της κρεμάλας

..των λέξεων..
που δεν πρόλαβαν
που δεν πρόβαλαν
που χάθηκαν στον ουρανό
που χώθηκαν στον ουρανίσκο

-μαρτύρησε τες μαρτυρικά
πριν καούν ολάκερες στη φωτιά,
στη φθορά. μια φορά. μια μόνο πράξη, φράση,
παράφορη.. παραφορά..-

του Απόλλωνα και του Άδωνη η ηδονική
ανάσα για τη γδυτή ανάδυτη Αφροδίτη

(foto by frick/bienale Venezia)

Venezia Bienale

να ομορφίνουμε την ζωή μας προσπαθούμε

με τέχνη να διακοσμήσουμε κόσμους με κόκους αισθησεων

να συμορφώσουμε ή και να σπάσουμε τα τειχη του συστήματος

και για μια στιγμή στις ανοιχτές πύλες του σύμπαντος να βρεθούμε

να δώσουμε μορφή στα κατάστηθα αισθήματα

με τέχνη προσπαθούμε να νιώσουμε οικεία

και την οικουμένη να αγκαλιάσουμε

του εαυτού μας κομμάτια να δούμε

να λύσουμε κώδικες, μυστικά να βρεθούμε να λιώσουμε να ατμοποιηθούμε

να τα ενώσουμε στα υλικά και τις συνθέσεις

τους αντικατωπτρισμούς μας να ταξιδέψουμε την ουσία

τα ηνία τις ανίας μας μοιραζόμαστε με έργα

ως εργαλία ψυχαναλυτικά, μεταφορικά μεταμορφωτικά

γιατι μπορούμε να πετάμε

ακόμα και με κέρινα ζωγραφισμένα φτερά

γιατι κι απο του πιο πονεμένου νου Το''ποίημα''

παίρνουμε δημιουργίας χαρά, την ένταση του θείου δέους της αλήθειας

να μεθάμε και να χορταίνουμε χάη

(fotos by Frick, Venezia Bienale 2009)

διαδρoμοι

ο συνδυασμός που ανασταίνει υπάρχει
δημιουργεί τη ροή γίνεται παφλασμός
Ηρεμία μες 'του δάσους την αρμονία
αφήνομαι να με πάει το ποτάμι
σφίγγομαι δυναμώνω και ψάχνω
τη βάρκα να ανέβω ή αντιδρώ
τυχοπαίρνομαι με τις ανάσες
κολυμπώ για την όχτη να παραβγώ
λαβυρινθώδεις δίνες δράσης


καθόμαστε σε αέρα μπρος πίσω γερά
φτερά συγχρονισμός είναι νερά
εγκεφαλική αφαιτηρία βουτιά
λευκές πεταλούδες και
λιβελούλες στα πλατανόφυλλα
πλατωνικά φλίπ τα ποτά το ποτάμι
στις όχθες χτες σήμερα πέτρες μιλάνε
για πόρτες μυστικά μέλλοντος
του πάρτα όλα τώρα

[καλή ώρα να ηδωθούμε να υδρώσουμε
να οριστούμε σε χώρα χώμα..χορών χάους
να χωριστουμε χρώματα αρώματα γέρματα
house -mouse-use how know now new
noon moon soon niaou και νιαουυυ ]


- Λάδωνα, σας αφιερώνω, κι Ερήμανθε
και ..απ΄το χωριό.. χρήζω ονείρου και συμβολή
όλη όλοι ήλιοι ηλίθιοι θεοί θριματισμένοι
στο σύμπαν συ εσύ εγώ γωνία αγωνία ανοία
πλοία στη πυρά τα βιβλία οι βίβλοι .. Ω! έφτασε
η δευτέρα παρουσία πριν τη πρώτη
σειρίνες απο ωκεανούς κυανοί κρίσταλοι
και κρούσματα γρίπης των χήρων
απο το κατμαντού παντού ατού τατού
μολις μένει αγάπη.. μπουαχαχα
-γ..έλα μου, πες μου,.. μονολογώ-


[keep in touch for the party]
(foto first Antony 2nd!!!by me
miss / Strofifilia)

''το άθεο γονιδιο''

''Του εγκεφάλου μου τα φρένα καίγονται
Άχρηστα σκουπίδια''

''Δυο μολύβια που χτυπιούνται σαν ξίφη
Εμποτισμένα με το μαύρο μελάνι του θανάτου
Στεγάζουν κάτω απο λέξεις, της αβύσσου
Ό,τι ανοίκει πια σε μένα''

αθ ΑΘ αθ ΘΑ ΘΑ θα

'' ..θα πυροβολίσεις
Διάφανη θα βγώ
Με τυφλές κινήσεις
Κομ-ιλ-φο

Που πιστεύω
Που μπορώ

Στοιχιομένο με τελείες των ασμάτων το εντελές
Δράματα, ανθρωποφαγίες και δειλοί επικριτές''


''Μεταμορφωμένη πόλη έμβλημα κατεστημένο
Να πλοηγώ το χάος με όχημα καταραμένο
Φεύγουν νυσταγμένα τρένα
Μόνη μου, βουβό ταξίμι
Σε γραμμές προδικασμένο κάποιο αιφνίδιο ταξίδι''


΄΄Άλλη μια φορά μαγείες
-η αλήθεια η πιο ψυχρή
Να πενθώ τις χασμωδίες
Πάλι θ' αποσιωπηθεί''

θα ΘΑ αθ ΑΘ θ'Αποσιωποιηθεί..


-Απο ''ΤΟ ΑΘΕΟ ΓΟΝΙΔΙΟ'' Της Φαίδρας Φις-

(first foto by ..you know.., fotos by Yann/Indie, last foto by me/kathedral)

το χαμένο κομμάτι

ένα κομμάτι του εαυτού μου αγνοείται
το νιώθω κοκαλωμένο και παγωμένο,
ξεχασμένο στο μέσα σου μένει άταφο νεκρό.

είναι αυτό που πρέπει να αναζητήσω
τις συνδέσεις του με το τώρα να κλείσω.
να γίνω πάλι απ’την αρχή χώμα-νερό.

[γιατι ήρθε η ώρα η πιο σκληρή κι αληθινή
..μαζί του κι ολόκληρη να σε αφίσω γι’αυτο
πως μπορώ να σε σβήσω, ανόητα να σ’αγαπώ..]

(art N.Εggonopoulos)

που είναι..

δεν είναι που θυμάμαι όμορφες μορφές και στιγμές γεμάτης ζωής μελαγχολώντας για να νιώσω γεύση και να αποτρέψω την συναισθηματική αδράνεια. οι νεκροζώντανες ώρες προνόμιο άψυχων είναι.
δέν είναι που αγάπη αισθάνομαι για σένα που εχθρό με βάπτισες λιποτακτώντας άτακτα από το μεταίχμιο του παραδείσιου πεδίου. η απορία για την συνέχεια της πορείας μας και που μου λείπεις είναι.

(foto by me)

στα όρη των ορίων

(ή.. νους διεστραμμένος εν σώματι με πληγές)
Την σκοτεινή στοά θολώνει καπνός. Ο απαγορευμένος. Η ένταση της μουσικής δυνατή, για να καλύπτει τις σκέψεις. Μόνο οι εμμονές επιβιώνουν σε αυτόν τον χώρο. Και χορεύουν. Παραπατούν, στροβιλίζονται δερβίσικα, θεριεύουν στη μέθη.
Οι αλλοιωμένες φιγούρες γύρω μου ξεκινούν να σου μοιάζουν. Κάποιος, κάπου, προσπαθεί κάτι να πει και η γλώσσα του κυλά στον λαβύρινθο του αυτιού μου. Στην ιδανική σου μορφή, την απεριόριστη, την ανέμελα γοητευτική, την δεκτική, την ανύπαρκτη.
Αρχίζω το παραμύθι, το διεγερτικό. Σφραγίζω το νου με την εικόνα της φαντασίας και προχωρώ στο κενό. Γυρνώ και για αγάπη σου τραγουδώ.
[Αν υπήρχε τέτοια ζυγαριά θα ήθελα να συγκρίναμε τα ψεύδη μας. Αυτά των καταστάσεων και τα άλλα των συναισθημάτων.] [.Σε θέλω για πάντα.]
Κερνώ τις ανοιχτές πληγές αλκοόλ και τις πυροδοτώ με την φλόγα του κεριού της ψυχής μου. Το χύνω στα μάτια και τα αυτιά μου, στις ρόγες των δακτύλων. Εξαλείφω τις αισθήσεις. Το σπαταλώ. Μα η θύμηση τους στέκει στην είσοδο του μυαλού μου θαυμαστός Κολοσσός. Αναπαριστώ τις στιγμές μας με ακέφαλο παρτενέρ.
Ναι, αυτόν που πολύ με τον Χάροντα μοιάζει. Σαν στης αυγής το φως ασελγεί στου ονείρου μου το παραλληλο σώμα. Χαράζει, με λεπίδια χαράζει η μέρα.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον έρωτα. Την γλυκιά αυτή αγκινάρα με τα αγκάθια και τη διάρκεια πεταλούδας..

(foto by Era/Neda water-fall)
-for ever update-

μπίουμ

''..μη ρωτάς γιατι μπορεί να στο πω..''

μέτρισα βροχές αντοχες φωνές

Εραωτωαμανης,
..πεθαίνω για σΕΝΑ for ever!!!!!!

A Midlsummer Night's Dream, William Shakspeare
MAZI wishhhhhhhh haha.. mindfuκτλ

(art from 'Hard disk' Back Up)

βαριά φτερά

(ή μελαγχολία και νοσταλγία)

όξινη βροχή στο χώμα
στο χώρια στο χώρια μαζί

οξυμένες σκέψεις
στεμένων στιγμών

αυτές τις ώρες που μπορούν
να χώνονται σε αγκαλιές
αποβλάκωσης, μακάριες ώρες

στους αιώνες αιώρες
στην κίνηση της ύπαρξης

της απόσταξης των χαραμάτων
με μια μέθη θολή που διαρκεί
τραγικών ταχυτήτων διαστήματα

σε δρόμο υπο κατασκευή
ανοιχτό που κλείνει
με νοητά νοήματα σήματα

και αποσκευές πολλές
γι'αυτό που λές..

πέτα πέτα πέτα
πέτα και πέτα



(fotoς by Era)

αιώρα ώρα μηδέν

σκέψου θεϊκά θετικά αγάπη

ο λευκός εξομολογητής

γνωρίζω πως μπορώ να ορίζω
τις ενστικτώδης ζώνες σου
έχω εκπαιδευτεί να εξωντώνω
ταχύτατους κινούμενους στόχους
και σε συνδυασμούς οριζόντων
να βγάζω απο παράλληλους
πορείες άφαντων νοητών γραμμών.

είμαι αλλεργική στα στημένα
κι όμως, στο τελευταίο
συρτάρι του νου μου
βρίσκεται ένα μεγάλο αγκίστρι
σφυρηλατημένο για σένα


(Art KOJA/fotos by me)