Ρίζες

(ή του Νίτσε η αδερφή)

Έσκαβα, έσκαβα να ξεγυμνώσω τις ρίζες. Βαθιές, γερές, νεαρές ρίζες.
Τις ψαλίδιζα και τις φύτευα σε σακούλες και σκουριασμένα ντενεκέδια (θυμήθηκα την Ντενεκεδούπολη και νοστάλγησα την εποχή που τα έβλεπα όλα μεγάλα).
Έσκαβα και μεταφύτευα, πότιζα μια στάλα από το λιγοστό μου νερό, ταξινομούσα ντενεκέδια και σακούλες.
Η κομμένη μου μέση, από το τότε ‘ατύχημα’ (δεν ήταν ατύχημα, το είχα προκαλέσει), με σούβλιζε μα η έκσταση του ξεπατώματος δεν με άφηνε να σταματήσω.
Ο ήλιος είχε χαθεί πάνω από την τεράστια γούβα, κόκκινα χώματα και λαδί εναλλάσονταν.
Τα πετούσα από τις μικρές ριζούλες, που ήταν καμωμένες σαν κλωστές, με τις ρόγες των δακτύλων, ηδονικά, σαν σε ιεροτελεστία. Τις πιο μεγάλες τις καθάριζα με τις παλάμες.
Το χώμα ήταν σκληρό και άνυδρο, τόσο που θρυμματιζόταν σε σκόνη, έτοιμο να χαθεί με τον πρώτο άνεμο, μέχρι όπου θα ήταν η δύναμη του.
Βδομάδες, σκάψιμο και ‘νηστεία’.
Ώσπου έφτασα στην κεντρική κάθετη ρίζα.
Κωνική απλώνονταν συμπαγής έμοιαζε να είναι πολύ μεγαλύτερη από ολόκληρο το δέντρο.
Όλον αυτό τον καιρό πεινούσα βασανιστικά. Σκεφτόμουν καθώς έβλεπα τις πιο τρυφερές ριζούλες πως ήθελα να τις φάω. Όταν, στα όρια πια, δάγκωσα την μεγάλη κάθετη ρίζα πικράθηκα, σαν από μαύρη χολή.
Έγιρα και ξάπλωσα, συλλογίστηκα πως έστω δεν ήμουν κούφια (αδύνατο σκέφτηκα να μπώ μέσα μου). Τα μάτια μου δεν έκλειναν και είδα κατα πάνω το φώς.
Έπεσε στο κεφάλι μου ένας αποκαμωμένος καρπός, τον καταβρόχθισα όπως ήταν γλυκός σαν κάτασπρο μέλι.
Ενστικτωδώς σκαρφάλωσα κι άρχιζα να θάβω. Να πατώ τα χώματα πότε περπατώντας σαν στους κύκλους του προαυλισμού των φυλακισμένων και πότε χορεύοντας λες βακχικά τύμπανα και συμφωνικές μελωδίες. (Ήθελα να είχα ένα φλάουτο, θυμήθηκα το σαξόφωνο που μου έκλεψαν στο σχολείο και πίστεψα πως το χάρισα. Καλύτερα θα μου ταίριαζε μια ξύλινη φλογέρα).
Μάζεψα τα πρόχειρα γλαστράκια, τα φορτώθηκα και έφυγα.
Κάθε τόσο στεκόμουν και φύτευα από ένα, το διάλεγα με την διάθεση, αλαφρωνόμουν και προχωρούσα, νοτιοδυτικά.

(foto by me/home Messinia)