Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

To Πήλινο χωριό

Μακρυά στο λόφο εκεί που τελιώνει η σιωπή
είδα του ονείρου μου οι δρόμοι να παίρνουν μορφή .

Ορκίστικα στο όνειρο να μείνει για πάντα
και είδα το νου μου βαθειά στης χαράς την κοιλάδα .

Με της ζωής τα πανάρχαια στοιχεία , χώμα – νερό ,
θα σφραγίσω για πάντα όλα αυτά που αγαπώ .

Θα πλέξω καλάθια , κλειστές αγκαλιές
για αναμνύσεις σημάδια , ουρανό , μυρωδιές .

Κοιτάζω και βλέπω τον κόσμο μικρό
στης ζωής τα λιβάδια , στο πήλινο χωριο .

( κάποτε και σένα θα σε δω
στο πήλινο χωριό )

6 σχόλια:

  1. Είμαι και γω στο πήλινο χωριό. Δεν με βλέπεις;
    φιλιά κοραλένια και μια αγκαλιά!
    Υ.Γ. Θα μπορούσε να γίνει και τραγούδι το ποίημα σου αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ναι είναι τόσο παιδικό,για τραγούδι. το εγραψα σχεδόν πρίν 10 χρόνια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πριν απο 10 χρονια δηλαδη 16!! καλο ειναι και μετα απο 10 χρονια αυτα που σκαρωνουμε μικροι...ειναι τα πιο...ζουμερα..τι καλα που με εφερες παλι πισω στον Οκτωβρη οταν ξαναρχισαν παλι ολα αυτα με τα δωματια ξενοδοχειων ατελειωτες περιπλανησεις του μυαλου και του κορμιου.. μα που το ανακαλυψες αυτο το ποστ..σε ευχαριστω ναι κι εγω ονειρευομαι νοσταλγικα τωρα που περασε ο καιρος..ολοι φαινεται εχουμε ενα πηλινο χωριο να επιστρεφουμε... με τον ανεμο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σιωπή