Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, η αναμονή και ο χρόνος, σταγόνες μιας χαλασμένης βρύσης που στάζουν στο μέτωπό μου, βασανιστικά τικ τακ.
Η μουσική, ο κόσμος, το βουητό του, μ’ αφήνουν παγερά αδιάφορη, είναι σα γύρω μου να μην υπάρχει κανείς. Σα να κοιτάζω μηχανικά, ασυναίσθητα στο βάθος μια τηλεόραση σε ένα μακρόστενο δωμάτιο που περισσότερο με διάδρομο μοιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή