Τόκυο

 Είναι περίεργο. Ότι και να λέμε. Υπάρχουν πεντακόσιες χιλιάδες τζάμια ανάμεσά μας. Φτάνουν μέχρι τον απέναντι γαλαξία. Και η αποτυχία ιστορικά. Αμυντικοί μηχανισμοί σαν τους εφιάλτες που δεν μπορείς να φωνάξεις να κινηθείς να σταθείς πέφτεις στο χάος παγώνεις φάση έναρξη κρίσης πανικού. Διάσχιση στον πιο τίποτα εαυτό. Αδρεναλίνη περπατάω το μίλι. Θαμπό δεν είμαι εδώ. Αδερφάκι. Αγάπη. Καριόλα. Άσ'το έχει θυμό. Άσ' το δεν είναι εδώ. Μπαμ θα κάνει η καρδιά θα σπάσει κλείσ'τη. Αναιμία. Περίεργα πράγματα η ιστορία. Σε περιμένω στο σκοτάδι να σε δω καλύτερα. Μόνο που είμαι μέσα στην αύρα σου και μένω μαλάκας. Παίζει να είναι και ολοκληρωτική η καταστροφή. Να γίνεσαι και εντελώς παθητικός από το εντελώς πάθος. Εγώ πάντως υπολογίζω πως χρειάζομαι αρκετά λεπτά μπορεί και μέρα για να διανύσω 18 έτη φωτός εκεί πέρα άμα ανοίξει. Δεν είμαι να το παίζω αχαχούχα και ίσωμα τώρα. Να λιονταρεύουμε μες την ποίηση. Κοίτα ποιο είναι το πιο δύσκολο, βλέπεις πως η ποίηση είναι πιο εύκολη. Μόνος μου κι εγώ ξέρω να μπαίνω στο σφαγείο φάντασμα, μόνος μου να είμαι και τα ερίφια και οι σφάχτες κάπως σα να παίζω μόνος μου τάβλι και σκάκι. Εύκολη είναι η ποίηση, δε πα να λες δε πα να κλαις .. κάπου έφευγε η ματιά σου και δεν γελάμε δεν παίζουμε. ΣΕ ΘΕΛΩ ΡΕ κι άντε γειά. Ζημιά. Χρειαζόμαστε υποβολέα! Αγαπώ το χιούμορ σου. Δυο διπλά ουίσκια. Η θερμοκρασία έχει τρελαθεί. Έχω θέματα με το βλέμμα σου. Και την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι που δεν είναι δικιά μου και κανενός. Και τίποτε από αυτά δεν πιστεύω. Ρίμες ρημάδια είναι. Τα μουνιά σου θέλω, όπως το είπες. Και πάνω στους τάφους.            σε παρακαλώ

   

           ΔΩΣ 'ΤΟΥ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ..

έχεις βγει μωρό μου; που είσαι μάτια μου; Πάμε σε ένα δωμάτιο στο Τόκυο στον 18ο όροφο ουρανοξύστη;