Ο ΤΙΜΒΟΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ
Όλα αυτά που ήτανε εκεί μέσα οι πρόγονοι της τα κράτησαν για χιλιάδες χρόνια φυλαγμένα. Βούιζαν όμως και σφύριζαν πιά ακόμη και στο πιο "κινέζικο" ραντάρ, τις βέργες που λέμε λαϊκά τον ραβδοσκόπο.
Όσα έκαναν το μυαλό σου ομπρέλα. Μέταλλα και πέτρες. Εργαλία όπλα κι αγγεία. Με αυτά στα χέρια του ένας περφόρμερ θα μπορούσε να αφήσει τόσους μαλάκες μέσα σε είκοσι λεπτά. Ίσα που προλάβαινε λοιπόν όταν έπεσε μπροστά της η αρχαιολόγος. Σας παρακαλώ δεν μπορεί να το έπαθα έτσι. Έπρεπε αμέσως να ανοιχτεί.
Μα δεν ήταν καθόλου απλό. Υπήρχε σταθμός δίπλα και πρακτορία. Μωρό μου με την καμέλια. Εδώ μέσα βρίσκονται τα κειμήλια του παππού μου του Νέστορα. Οι άλλοι οι τιμβωρίχοι της πλάκας μου τα έκαναν σαλάτα. Και τα ανέσκαψε ο γκαντέμης για πάρ' τη του. Τα σύμβολα αυτά ανοίγουν τα στοιχεία. Περπατάνε χωρίς να πατάνε τη φούστα. Σκέψου σε παρακαλώ. Τα έχω αντιγράψει.
Ύστερα σκέφτηκε πως είναι πολύ ταλαιπορία να ζήσει κανείς όλο το μυθιστόρημα. Κι όλοι σε κάποια φάση στις αγαπημένες μας ταινίες γυρνάμε σε όλες κι όλες δυο τρις πέντε σκηνές. Ας μην κρυβόμαστε μεταξύ μας. Κι αυτές οι σκηνές είναι οι ερωτικές διότι εκεί λειτουργεί περισσότερο ο εγκέφαλος. Ξανά και ξανά μέχρι μαλακίας. Εντάξει. Και λίγοι θα καταλάβαιναν τί είναι αυτά τα συμπράγκαλα.
Ο σταθμός την άλλη μέρα θα μας ...έπαιζε καρέ καρέ κάρο καρό. Άσε που εκείνη ποτέ δεν θα δεχόταν να ανοίξει έτσι έναν τάφο. Ακόμη κι αν την έβαζα να κοιταχτεί στον καθρέφτη που κοιτάζονταν ο ίδιος ο εγγονός του Θεού Ποσειδώνα. Που ποιος ξέρει γιατί όποιος κοιτάξει στραβοπατάει σταυροπατάει και κάνει βήματα προς τα πίσω. Οι ξένοι χάθηκαν.
Ναι, είναι εξοντοτικό να ζήσει κάποιος μυθιστόρημα χιλιάδων χρονών και χωρίς βαρετές σκηνές. Τόσος κόσμος βαριέται που δεν το παρακολουθεί. Κι εγώ κάτι ώρες έχω λιώσει. Τρέμω από την υπερπροσπάθεια. Στοχάζομαι το φιλί .. για να παίρνω μια ανάσα. Σε ντουπλάρω συνεχώς. Βγάζω δυο κεφάλια. Πέφτω στα σκοτάδια. ΚΑΙ ΓΙΝΟΜΑΙ ΣΦΑΙΡΙΔΙΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή