Χταποδοαράχνη

 

Μωρό μου θέλω να σου αποκαλήψω κάτι που θα ξέρεις πιστεύω. Εφόσον με παρακολουθείς τόσον καιρό. Όταν χαζεύω και πέφτω και χτυπάω και χωρίς να το έχω στο πρόγραμμα μου συμβαίνει ξαφνικά να πονάω βρίζω κατεβάζω καντίλια. Για λίγο απλά βαβγίζω και ναι μπορεί να δαγκώσω κανέναν άσχετο αν έρθει κοντά. Δεν θέλω να μου πληγώνεσαι. Δεν τα εννοω. Δεν θα δαγκώσω κανέναν. Δεν έχω δαγκώσει ακόμη κανέναν ουτε τα αίματα με τραβάνε να δαγκώσω. Έχω διορθωθεί. Και γενικά έχω καλή σχέση με τον πόνο. 

Όπως σου έχω πει θέλω καλοψημένα πράγματα και να είμαι σε διαύγεια και σχετική ηρεμία για να φάω και χρόνο και τόπο σχετικά κατάληλο. Και σε αγαπάω πολύ χταποδοαράχνη μου. Αν σε φάω εσένα λίγο το ποδαράκι σου να ξαναφυτρωνει. Ή και όλα τα ποδαράκια σου χα! όχι ! Όχι γαμώτο. Δεν θα σε φάω. Να σε γλύψω μόνο θέλω χάδια και φιλιά και ότι είναι που να σε αφήνει ακαίρεη. Μ' αρέσουν όλα σου. Δεν θέλω να σε φάω και να μην σε έχω μετά.. 

Εσένα που σ' αρέσουν τα ομά θα έχεις φάει πριν από μένα. Ταιριάζουμε απόλητα σου λέω. Τρώμε μαζί τις σαλάτες και πίνουμε μαζί τα κρασιά. Θα κάνουμε βεγκανισμό με πλοκαμάκια και ποδαράκια φυτικά. Άντε και λίγα αυγουλάκια. Μη φανταστείς και πολύ αυστηρά. Και θα ζήσουμε πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Τί λες; Σε έχω πονοκεφαλιάσει; Είσαι καλά; 

Τί θα κάνω με αυτή σου την αηδία και την αποστροφή που σε βαράει. Δεν το πιστεύω. Με κάνει κουκίδα. Τα χάνω. Σου βάζω καθρέφτη και τρέμω και προσπαθώ να τον βαστώ με όλη μου την δύναμη. Φακ. Αυτό είναι θέμα. Μα σε λατρεύω ομορφιά μου. Τί θέμα άκυρο είναι αυτό;