ΕΚΤΩΡ ΠΑΝΤΑΖΗΣ

*

ελάφι στα ξερόχορτα

Έζησα τον εικοστό, αιώνα ανήκουστο όσο κι εγώ,

πάτησα σε δυό χιλιετίες σαν σκέλη διαβήτη και

διάβηκα τον καιρό

στο καμίνι μπήκα της ζωής

τις στάχτες μου κάνε κούπα με το κρασί της να μεθείς.

-Η καρδιά σου στίχοι πυρακτωμένοι, πάνω σε χείλη

ζωντανά που καίει

ασήμωσε, η μαντεψιά να σε οδηγήσει

από τη ματωμένη πόρτα του κάστρου που έβαψε η δύση.

Της ζωής παραδομένοι τρέχουμε μες στο σκοτάδι,

το μυστικό μου όλοι το ξέρετε, μου ξύνει την ψυχή ο άνεμος.

-Είδες το κερί σου να λιώνει, μοίρα πικρή σου χαράκωσε το μέτωπο.

Το ποίημα σου μαύρος αγέρας φωνάζει η γη με τη φωνή σου.

Στο πυρωμένο σου κοντύλι θηλιά ο χρόνος σαν στοιχειό.

Δεν είχες να πιαστείς ούτ' ένα αγκάθι.

Γνήσιο το ποτό σου, ήταν το πένθος άτακτο,

μα τώρα κλαίει μέσα στο ξεπαγιασμένο ξέφωτο

μια άγρια φύση.

Διασχίζοντας τη θάλασσα της κατάθλιψης 

να κινηθούν πάνω στο αίμα λευκές σκιές 

Χορός κιόνων γύρω από τον αντιήρωα 

όταν ψυχή τα αγκαλιάζει .

Πουλί της αναβροχιάς ,δεν το φοβίζει η απεραντοσύνη 

δεν το τρομάζει η αιώνια παγωνιά,

μ' ένα χρυσό φτερό αναχαράζει τα γράμματα των ησυχαστών , 

πλούτος που χάθηκε σαν τα νερά σε ανοιχτή πεδιάδα.

Διασχίζοντας τη θάλασσα της κατάθλιψης 

να κινηθούν πάνω στο αίμα λευκές σκιές 

Χορός κιόνων γύρω από τον αντιήρωα 

όταν ψυχή τα αγκαλιάζει.

Τώρα το τοπίο κατασκαμμένο ρημαγμένο 

αφ΄ότου ΄δεχτηκε η γή του το μοναχικό πουλί.