Αγκαλιά με τον Αρθούρο Ρεμπώ

 

Γιέ μου, που περπάτησες

Για να σε πιστέψουμε στα νερά

Μόνος στον κήπο της Γεσθημανής

Και μόνος ταπεινός ως εμένα

Παρακλώντας τον πατέρα

Να σ' αφήσει στη ζήλια σου

Σε εμάς τους χωρίς θάνατο αναστάσιμο

Με τα δάκρυα του κήπου της αυτά

Με αυτά να αλληλο-εξηλεωθούμε.

Χυμένα κεριά 

Καμμένα και κοντά τα φυτήλια

Άσχημα που μυρίζει

Καίγονται φτερά.

Χυμένα κεριά

Με μαύρα σπασμένα

Από φυτήλια κομμένα 

Στον κήπο της Γεσθημανής

Σταυρταλίζει το φως

 φλας ο ουρανός ήχη 

μπανιστιρτζίδες στα σκοτάδια

Πλήξη και περιέργια.

Τόσος κόσμος δροσίζεται 

Κι ευρένεται σα να 'ταν αυτή

Η λιμνούλα του κήπου η ζωή

Τα νερά από το θεϊκό πλάνταγμα

Σα να 'ταν ο Θάνατος 

Κι η Ανάσταση τα άκρα σου 

Βυθισμένα στο φλας

Του καθρέφτη.

Όπως βγαίνεις.

Τον κήπο της Γεσθημανής

Που ζει την ζωή του ολόκληρη

Τόσος κόσμος.

Σα να 'ταν αυτή

Η Λιμνούλα με τα δάκρια του Χριστού

Η σιδιρόφρακτη πηγή της ζωής

Στον κήπο της Γεσθημανής.

      Αγκαλιά με τον Αρθούρο Ρεμπώ