Κοιμήθηκα σχετικα νωρίς αλλα ξύπνησα μες την νύχτα από κολικους μάλλον εντέρου. Αλλά ήταν πολύ χαμηλά σα να με βιάζανε ένιωθα. Πονάω ακόμη κι αισθάνομαι ψυχικά βαριά μοναξιά και διαφορετικότητα. Αισθάνομαι σα να είμαι ένας διαφορετικός δίσκος που δεν υπάρχει πια το πικάπ που τον παίζει ή είναι κάπου θαμένο κρυμένο. Ένας δίσκος αφημένος τώρα , όπως βρέθηκε αρκετά σπασμένος, σε μια βιτρίνα μουσείου. Νιώθω όπως ένα έκθεμα σε μουσείο δίχως τα υπόλοιπα συμπράγκαλα δίπλα του που θα μπορούσαν να τον κάνουν να ξαναπαίξει. Κι εσύ απέξω από την βιτρίνα με τα ακουστικά σου στα αυτιά που με κοιτάς, με ενδιαφέρον και περιέργια, αλλά ακούγοντας κάτι άλλο. Και σαν φευγαλαία να ήθελες να είμαι mp3 avi ή κάτι τέτοιο. Νιώθω τελείως εκτός εποχής και αιώνα. Κάτι κλασικό και διαχρονικό κι ασύμφορο κι εχθρικό για την βιομηχανία. Δηλαδή νιωθω όπως πάντα. Μια χαρά και δυο τρομάρες δηλαδή. Τάνγκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή