Δεν μπορώ να βγω από το όνειρο. Έχω βελάξει. Έχω λαχανιάσει. Τινάζομαι και τρέμω. Κάθομαι οκλαδόν λωτο στην πλάτη του κρεβατιού αγκαλιά με ένα φάντασμα που με καβαλάει και το καβαλάω και φιλιώμαστε και πηδιόμαστε και μου φεύγουν διακεκομένα τα φωνίεντα. Μου σηκώνεται η πέτσα και κουλουριάζομαι ζαλίζομαι. Και κάθομαι οκλαδόν λωτό και με φοράς και σου τρώω το στήθος και μου τραβάς τα μαλλιά και με δαγκώνεις στους ώμους και αγκαλιάζεις το κεφάλι μου και παθαίνω κάτι σαν επιληψία. Και φτιάχνουμε μια πολύ γλυκιά και βροχερή μουσική με τους ήχους του άγνωστου και του πόνου του απροχώρητου και της βασανιστικής χαράς.
Νιώθω τον αέρα μέσα μου πιχτό και η έκφρασή μου είναι δέος και έλεος και κοιτώ σα να βλέπω κάτι που με συγκλονίζει και να προσπαθώ να μην το πιστέψω και ξεφυσάω αναστενάζοντας μες την ανατριχίλα και το μούδιασμα. Και μου κόβεται η ανάσα και με λυπάμαι και θέλω να βάλω τα κλάματα. Έχω έναν πολύ καυλωμένο ρόγχο. Και ξαφνικά κρυώνω πολύ. Κι έχω τρελαθεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή