είσαι για μένα

 

Πιστεύω πως στο βιβλίο που έχω σκίσει την αφιέρωση τα ποιήματα δεν είναι για τον μαλάκα, είναι για μένα. Διότι ξέρω πως γράφονται τα ποιήματα. Το ότι ξέρω πως γράφονται τα ποιήματα όμως δεν με παρηγορεί καθόλου. Αντιθέτως, με κλαιν οι ρέγγες. Και με τί μούτρα να κατηγορίσω που σου έχω γράψει χιλιάδες τραγούδια. Και  ξεκίνησα πρώτη. Νιώθω πάντως πως με προσέχεις. Με νοιάζεσαι να είναι το σφάξιμο γλυκό. Από τέτοια αγάπη ξεχειλίζουμε κι οι δυό. Μα είναι ώρες που νομίζω πως με ξεχνάς. Και άλλες πολύ επόδινες που με πετάς σαν ρούχο που βγάζεις σαν το τελευταίο ρούχο που βγάζεις ή σου βγάζει κάποιος άλλος σαν το στρινγκ σου ας πούμε. Ή μπορεί και να με βγάζεις προσεχτηκά σα τα σκουλαρίκια ή ένα δαχτηλίδι που σε κούρασε και να βάζεις άλλα. Ή να με βγάζεις στην τουαλέτα και σαν εμετό από δηλητηρίαση. Αλλά έχουν γίνει όλα αυτά είναι γραμμένα στα ποιήματα. Στα ποιήματα που το δέρμα σου και το δέρμα μου γίνονται ένα. Και δεν ξέρω πότε μιλάς για σένα και πότε για μένα. Αλλά ξέρω πως για όποιον και να μιλάς τα γράφεις για μένα. Χωρίς να με ευχαριστεί το ότι μου γράφεις ποιήματα γιατί ξέρω πως γράφονται και θα προτιμούσα να σου προσφέρω κάτι άλλο. Κάτι ακόμη πιο σαδομαζοχιστικό. Όμως ξέρω πως στην πραγματικότητα μου κεντρίζεις πολύ ευγενικά λεπτοφυή και αρχαίγονα σκληροπυρινικά κέντρα.