Αποδοχή

 

Πιστεύω πως αξίζουν όλοι να γίνουν αποδεχτοί. Το είναι όλο έτσι όπως είναι. 

Να το σφραγίζει η εμπειρία και το βίωμα όλο αυτό. 

Και ρωτάω. Εσύ με αποδέχεσαι; Και κάτι μου απαντάει ναι. Αλλά. Εμφανίζεται ένα αλλά μπροστά σου και σε κρύβει και δεν σε βλέπω. 

Τί είναι αυτό το γαμημένο το αλλά; Μιά γαμωβιβλιοθήκη; Στιγμές στο περίπου.

Εγώ δεν θέλω άλλες στιγμές στο περίπου. Την πιο αδύναμή μου πλευρά ήθελα να αποδεχθείς πρώτα πρώτα. 

Και τί να την κάνω την αποδοχή χωρίς το βίωμα και την σύνδεση. Την σύνδεση χωρίς το βίωμα. Την αποδοχή χωρίς την σύνδεση. Το βίωμα χωρίς την αποδοχή. 

Δεν προσθέτονται μανούλα μου αυτά. Δεν μπαίνουν σε εξίσωση. Είναι μήλα κι αχλάδια. 

Άλλο να μου λέει η σύνδεση κι άλλο το βίωμα. Μια από τα ίδια δηλαδή όπως όλα τα άλλα. Τί βίωμα χωρίς σύνδεση τί σύνδεση χωρίς βίωμα. Είναι σαν όλα τα άλλα απλά το ανάποδο. Μια κοινή ιστορία.

Ναι και όχι ίσον μέτριο. Ίσον μηδέν. 

Θα μίνω δίπλα σου. Δεν θα φύγω. 

Μένω δίπλα σου σημαίνει πως δεν μας περιμένουμε, είσαι και είμαι εκεί. Στο ναι και το όχι μας. Στο μηδέν. Στο μέτριο το κοινό το ανολοκλήρωτο το ασύνδετο το αβίωτο.

Κι εύχομαι να τα βρούμε αυτά που ψάχνουμε. Την αποδοχή που ψάχνουμε δηλαδή. 

Γιατί τελικά δεν είναι η ζήλια το πρόβλημα. Πρόβλημα είναι κάτι που λύνεται. Το πρόβλημα είναι η αποδοχή. Κι επιδή κοντεύω να πω πως ούτε αυτό λύνεται πρέπει να δοκιμάσω κάτι πολύ δραστικό. 

Θα σε ενημερώσω. 

Καλημέρα αγάπη μου

Σε φιλώ