Ήθελε πολύ να σε δει. Κι εγώ ήθελα άλλο τόσο. Και το πήρα από το χέρι και το έφερα. Έλεγε πως ήταν από αγάπη και ενδιαφέρον η αντίδραση. Έλεγε πως ήταν ένα καλό μάθημα. Αυτό που θα έπρεπε τέλος πάντων να κάνει ένας ενήλικας όμως έπρεπε να είναι κάπως διαφορετικό. Με λογικά και πραγματικά επιχειρήματα. Εμείς φαγωθήκαμε σα τα νήπεια, με ψέματα απειλές κι εκβιασμούς. Δεν θυμάμαι να έχουμε απευθυνθεί μεταξύ μας πραγματικά στις στιγμές μας ποτέ σαν ενήλικες στην προσωπική μας ιστορία. Καμία; Γι' αυτό και οι ενήλικες μας όποτε συναντήθηκαν ήταν τόσο απόμακροι σαν ξένοι που όμως τα παιδιά τους είχαν μια τόσο κοντινή σχέση. Και μου λείπεις αφάνταστα ενώ όταν προσπαθώ να σκεφτώ τί υπήρξαμε τελικά δεν βρίσκω την σύνδεση και δυσκολεύομαι να βρω τρόπο προσέγγισης και λογική για λογική συνέχεια. Οι ενήλικοί μας είναι ξένοι. Με αποτέλεσμα να προτιμώ το παιδί που είχε την στενή σχέση. Ενώ αν θέλω να πετύχω κάτι πραγματικά πρέπει να επενδύσω στον ενήλικα. Κι ακόμη δυσκολεύομαι. Λέω τόσες μέρες άχαρα πράγματα. Λέω πράγματα που κι εσύ υποθέτω πως τα ξέρεις. Και δεν θέλω να είμαστε δυο αμήχανοι ξένοι που μας αρέσει να κοιτάμε τα παιδάκια να παίζουν. Θέλω πιο πολύ από όλα να κάνουμε τα πράγματα για μεγάλους. Και είναι ήταν τόσο όμορφο και ώριμο που δεν αφήσαμε μεταξύ μας τα παιδιά να κάνουν τα πράγματα των μεγάλων την στιγμή που οι μεγάλοι δεν εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλο. Και ποια μπορεί να είναι η κοινή ευκαιρία για να συμφωνίσουν και να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη που χρειάζονται οι μεγάλοι. Αυτό με ενδιαφέρει. Να συμφωνούν οι μεγάλοι να μας αφήνουν να παίζουμε μέχρι και που να χαζεύουμε τελείως με τα παιχνίδια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή