Μου έφυγαν κάποια λυπημένα δάκρυα. Λες και κοιτώ κάποιο τέλος. Μα είναι πολλά για να μάθω, ακόμη είμαι πριν την αρχή.
Πράγματα που μπορεί να τα ξέρουν και πιτσιρίκια. Να τα διάβασαν σε μοντέρνα βιβλία που δεν διαβάζω. Και να μας ταιριάζουν έτσι τα ρούχα κάποιου μακαρίτη.
Δεν ακούω τί λένε, τί λεω, τί λες. Βαράνε νταούλια οι τρελαμένοι για να αποκτήσει σύσταση η ιδέα. Όπως οι ινδιάνοι τον χορό της βροχής.
Πράξεις χίλια επί συμπράξεις μηδέν ίσον μηδέν.
Σταθερά μια μελαγχολία. Σα παιχνίδι. Και σαν δημιουργία. Σαν καταφύγιο και σαν σωτήρια διάσχιση. Σαν πόρτα αυτογνωσίας στην καλύτερη. Τρύπα στον χρόνο για το παιδικό εφηβικό μου δωμάτιο μια μέρα καθημερινή που σημείωσα την ενηληκίωση.
Δεν ξέρω όμως αν θα μας δεχτούνε. Ακόμη κι αν φανούμε εντελώς γιατρεμένοι. Ακόμη κι αν δηλώσουμε εθελοντές. Έχει καταχωρηθεί η πληροφορία πως είναι καλημένες οι θέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή