Σήμερα πήρα τον φάκελο με τα χαρτιά του σπιτιού στα Πατήσια. Συμβόλαια κτηματολόγια ηλεκτρονική ταυτότητα παροχές ρολόγια κτλ. 

Πρέπει να έρθω στο πάρκο. Να βρεθούμε στον ίδιο χώρο, να έχω μια ιδέα για το τί πάω να κάνω. Να πλησιάσω λίγο τους φόβους μου και τα όνειρά μου, τα όνειρα και τους φόβους. Σκέφτομαι πως σε γενικές γραμμές είμαι τολμηρή και με αυτοέλεγχο και γενικά πατάω στις κλίμακες και σπάνια φαλτσάρω. Μα κι όταν συμβαίνει το καταλαβαίνω πως εκείνη την ώρα φαλτσάρω.

Με σένα δεν ξέρω. Δεν το κατάλαβα  γιατί έγινε τέτοια μανούρα κι αν ξέφυγα όντως και γι' αυτό δε μιλάμε.

Προσπαθώ να σκεφτώ κι από την δική σου μεριά. Αλλά έχεις κάποια πολλά χρακτηριστικά που δεν ξέρω να επεξεργαστώ.  Θα ήθελα βέβαια να μάθω αν μπορούσα να νιώσω άνετα, κάτι πολύ δύσκολο όμως κάποια που πάλεψα να τα οικειοποιηθώ μου άρεσαν τελικά πολύ αλλά είναι πολλά που αδυνατώ ακόμη και να τα ολοκληρώσω συνειρμικά ως ιδέες. Μένουν να με αποσβολώνουν στο πως μπορεί κανείς να υπάρχει και να επιβιώνει με κάτι τέτοιο. 

Εχθές έφτασα στο όριο. Το σώμα μου μου μιλάει πιο δυνατά από το μυαλό και αρχίζω τα πατερημά και τις ασκήσεις.  

Το ξέρεις ότι παθαίνω ψυχοσωματικά όταν πάω να σκεφτώ κάποιον άλλο. Σα να μπαίνω σε πανικό. Τραύμα είναι αυτό, έτσι;