Κάνε ένα βήμα

 

Εμπιστεύομαι τον εαυτό μου πως μπορώ να παραμίνω ψύχραιμη άμεμπτη πολιτισμένη και εντώς ορίων ότι και να μου συμβεί. Το πολύ πολύ να σπάσω κάτι δικό μου και να μου ξεφύγει καμιά χριστοπαναγία, μέχρι εκεί, διότι φροντίζω να επεξεργάζομαι επιστημονικά ότι μου συμβαίνει και να μην πράτω πριν εξετάσω εξονυχιστικά και δεν αναμιγνίομαι με τίποτε που δεν εγκρίνω πρώτα οριζοντίως και καθέτως καθώς και τα αναμενόμενα αποτελέσματά του. Είμαι τελείως σπασίκλας και ψείρας κι ας μη μου φαίνεται. 

Λοιπόν, μου συνέβει και κάηκα με εσένα και έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη μου. Είδα πως είσαι ικανή να με παρακάμψεις να με διαβάλεις και να με ενοχοποιήσεις. Και χωρίς εμπιστοσύνη δεν πας βήμα. Μπορώ βέβαια να το θεωρίσω μεμονομένο περιστατικό και να επανέλθει αρκετά η εμπιστοσύνη αν είχα μια συνέχεια από άλλα δείγματα που να με βοηθούσαν προς αυτό το συμπέρασμα. 

Στην Ελλάδα μπορεί όποιος έχει δόντι στα δικαστήρια να πατήσει σε τρίχες και να φτιάξει τριχιές αλυσίδες και κάγκελα να σε τηλήξει σε μια κόλλα χαρτί που λέμε. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να είσαι τόσο καριόλα αλλά δεν μπορώ να αποκλήσω την όποια πιθανότητα αφού δεν έχω συνέχεια άλλων δειγμάτων ώστε να τακτοποιήσω σε κάποιο λάθος ή κάποια δοκιμασία ή σε κάποια κίνηση μονόδρομο ή δεν ξέρω εγώ τί το περιστατικό. 

Έχω άσχημη εμπειρία από το δικαστήριο του Ηρακλή. Οι άλλοι βάλανε μέσον τον Πολύδωρα και η δίκη έγινε ανοιχτή μέχρι και δημοσιογράφος ήρθε και αναγκάστικα και το πήγα πολύ μαλακά κι έλειξε με μια σύσταση το θέμα. Αναγκάστηκα μέχρι τελευταία στιγμή να διορθώνω και να χιλιοτσεκάρω η ίδια τα χαρτιά της δικηγόρου μου που έγραψε την αναφορά γιατί ήταν κι αυτή βαλτή να με μπλέξει σε περαιτερώ μηνήσεις και να πάω για μαλλί και να βγω κουρεμένη. Να φτιάξω και να επιμεληθώ εξολοκλήρου η ίδια την κατάθεσή μου για να μη με μπλέξουνε. Φαινόταν πως θέλανε οπωσδήποτε να με μπλέξουνε. Εκεί πρωτοάσπρισε και το κεφάλι μου. Δεν θέλω να ξαναδώ αίθουσα δικαστηρίου. Για κανένα λόγο. Και αν ήταν για εμένα και δεν ήταν για άλλον άνθρωπο δλδ για τον Ηρακλή δεν θα πήγαινα ποτέ. Αλλά δεν μπορούσα να το πάρω πάνω μου και να απορήψω την επίσημη κι ενδεδιγμένη λύση αφού το παιδί δεν μου ανήκει είμαι αναγκασμένη να ακολουθώ τους ενδεδιγμένους δρόμους, να του κάνω τα βασικά εμβόλια να το πηγαίνω στο σχολείο κτλ, διότι δεν μου ανήκει για να κάνω του κεφαλιού μου. Αυτά που έχω στο κεφάλι μου μπορούμε να τα συζητάμαι αλλά πρέπει να του προσφέρω όσα παίρνει ένα μέσο παιδί και να αγωνίζομαι όσο μπορώ να μην διαφέρει αλλά να το εφοδιάσω όμως και με τα κριτήρια και τα ερεθίσματα που θα το βοηθήσουν να χτίσει την δική του προσωπικότητα και να επιλέξει τότε ως ενήλικας πια αν και πως θέλει να διαφέρει και τί ζωή θέλει να κάνει. Αναγκάζομαι πχ να τους παίρνω πράγματα και τα πάω σε μέρη και δραστηριότητες που δεν θα πήγαινα ποτέ από μόνη μου γιατί εκεί πάνε και τα άλλα παιδάκια, αλλά τους λέω και την άποψή μου και το τί μπορεί να κερδίσουν ή να χάσουν ανάλογα. 

Τέλος πάντων. Το πλήγωμα είναι πάντα το χειρότερο από την όλη ταλαιπορία. Δεν με νοιάζει ο κόσμος τί θα πει και με τα παιδιά μου μιλάω. Μου φαίρνουν πράγματα, με νοιάζονται, με εμπιστεύονται, δεν με φοβούνται, έχουμε καλή σχέση, δεν θα πιστέψουν ότι είμαι γλίτσα. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι η εμπιστοσύνη και το πλήγωμα το δικό μας. Και το τράβηγμα και τα έξοδα και που αν γίνει κάτι τέτοιο όντως θα στερηθούνε παρουσία και υλικά για του μουνιού μου τον χαβά για κάτι που δεν άξιζε μία. Και επιστημονικά τουλάχιστον δεν μπορώ να αποκλήσω αυτή την πιθανότητα παρά να της δώσω προβάδισμα. Ενώ η καρδιά μου δεν της δίνει καμιά πιθανότητα αλλά έχει ήδη καεί. Όμως τα παιδιά, τα αγγελούδια μου οι σωματοφύλακες και οι ψυχοφύλακές μου, δεν με αφήνουν να ρισκάρω ούτε στο ελάχιστο σε αυτή την συνθήκη. Και εσύ μου έχεις χτυπήσει ήδη το καμπανάκι και δεν έχεις κάνει τον παραμικρό κόπο να λύσεις την παρεξήγηση. Και πατάς σε μια τρίχα που μπορεί με ένα βίσμα να με ταλαιπορίσει πολύ εμένα και τα παιδιά. Ενώ ήμουν πάντα μαζί σου τόσο ευγενής και προσεκτική διότι δεν μου αρέσει να δημιουργώ δυσφορία και τα διάφορα αθέλητα τέλος πάντων και νόμιζα πως ήσουν και ήμουν φίλοι. Κάτι το οποίο κατέρρευσαι. 

Δεν ξέρω πως να σκεφτώ. Νιώθω. Αλλά νιώθω και πως χρειάζομαι τουλάχιστον μια κίνηση από εσένα για να κάνω μια κι εγώ. Και πιστεύω κι ελπίζω αλλά ο χρόνος και η απραξία με διαψεύδουν κάθε λεπτό που περνάει. Διότι όταν περιμένεις κάθε λεπτό είναι αιώνας βασανιστικό.