Δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου πως δεν σου είμαι ευπρόσδεκτη. Πρώτα πως ήταν ο εν δυνάμη σωματικός μου έρωτας και τελευταία όλη η ύπαρξη μου. Κι αυτό πως το νιώθω όχι από τραύμα αλλά από διαίσθηση, μια διαίσθηση που παλατζάρει με ένταση και παράγει ένα καθόλου αναπαυτικό συναίσθημα. Κάτι υπάρχει στον αέρα που μου αφαιρεί τις ιδιότητές μου και μοιάζει να με ακινητοποιεί. Σα να μην βρίσκονται δίοδοι ή ακόμη και τα πεδία.
Μοιάζει με τεράστια εσωτερική μάχη που οι ενδείξεις δεν μπορούν να δώσουν πουθενά σε κανέναν και σε τίποτε το προβάδισμα και την υπεροχή. Να χαρακτηριστεί και να ενταχθεί σε κάποιο είδος. Υπάρχει μεγαλειπρεπώς χωρίς είδος και χαρακτήρα, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό γιατί όλοι οι άλλοι μάλλον το βλέπουν σαν κάτι το άκυρο, ως μια υπόθεση τελειωμένη ας πούμε. Ενώ ταυτόχρονα μπορεί να στέκει ως το μοναδικό χειροπιαστό νόημα που δημιουργεί και εξελίσει τον σκοπό της ζωής και την ίδια την ζωή σε κάτι πέρα από τα γνωστά όρια και ότι μπορεί να την περιγράψει.
Μοιάζει να ανοίγει η ύπαρξη στο άπειρο, να βιώνεται το χάος και έτσι να εξαλοίφεται η ταυτότητα μου μέσα του, οι τρόποι και να αραιώνει σχεδόν μέχρι ολικής εξαλείψεως η προσωπικότητα. Συμμετέχεις με μια συνολική κίνηση που απλώνεται τόσο πολύ που μοιάζει με ακινησία ή ανεπαίσθητη παθιτική κίνηση σε μια αδιαμφισβήτητη και ακλόνιτη άγρια αρμονία, ίδια με αρχέγονο χθόνιο φυσικό ζωοφόρο και ζωοποιό πόλεμο. Όπως μπαίνω σε κβαντ όπου η σημερινή υπόστασή μου έχει εφαρμογή το μία προς άπειρο, σχέδον το τίποτε δηλαδή. Τέτοιο εισιτήριο μου λαχε. Μα παρόλα αυτά όμως το πάρκο συνεχίζει να έχει ταμπέλα, "απαγορεύονται οι σκύλοι".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή